Józef Trawiński (1889-1939?) dowódca wrzesińskiej kompanii ciężkich karabinów maszynowych
Urodził się 13.01.1889 r. w Grzymisławicach (ochrzczony w kościele w Bardzie) jako syn Stefana, późniejszego dzierżawcy dóbr w Chociczy Wielkiej, dzierżawcy Odeonu (sali przy wrzesińskim browarze) i Rozalii z domu Kaczmarek. Ukończywszy szkołę powszechną, wyuczył się w zawodzie ślusarza.
W 1914 r. wziął udział w I wojnie światowej jako poddany pruski. Walczył na froncie wschodnim, służąc w 11. Kompanii Reserve-Infanterie-Regiment nr 52 z Gubina. Walki toczyli w Galicji (Lwów), w okolicach Hrubieszowa i Brześcia Litewskiego. W sierpniu 1915 r. został ciężko ranny, będąc w randze Unteroffizier (podoficera – odpowiednik stopnia kaprala).
Powróciwszy z wojny, stał się wybitnym działaczem niepodległościowym. Od listopada 1918 r. był aktywny w strukturach Rady Robotniczo -Żołnierskiej we Wrześni, członek jej Wydziału Wykonawczego. Organizator oddziałów powstańczych, także z udziałem swej rodziny.
W dniach od 15 do 27.12.1918 r. został dowódcą Kompanii Strzałkowskiej a następnie organizował Wrzesińską Kompanię Cekaemów, której dowodzenie przejął w połowie stycznia od Alojzego Nowaka. Po utworzeniu Wrzesińskiego Batalionu Powstańczego (28.12.1918) brał udział w wyprawie na Witkowo i w akcji pod Zdziechową. W Zdziechowej Trawiński namawiał niemieckich żołnierzy, by utworzyli radę żołnierska na wzór rady w Gnieźnie, co też się stało. Ułatwiło to poddanie się załogi zdziechowskiej. Brał udział w bitwie o Szubin (11.01.1919 r.) a później w bitwach na odcinku II frontu północnego. Wyróżnił się w szczególny sposób w działaniach grupy Tomaszewskiego w odparciu lutowej ofensywy niemieckiej – w ciężkich walkach o Rudy (04.02.1919) jak i w działaniach pod Władysławowem, Turem i Antoniewem. Dekretem nr 16 z dnia 28.03.1919 r. mianowano podoficera Józefa Trawińskiego na stopień podporucznika w piechocie. Został przydzielony na froncie północnym do II Batalionu Łabiszyńskiego Konrada Golniewicza.
Po utworzeniu regularnego wojska był dowódcą 2. Kompanii Cekaemów w 9. Pułku Strzelców Wielkopolskich (późniejszego 67. Pułku Piechoty).
Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 r.
W 1921 r. został mianowany porucznikiem i wkrótce potem przeszedł do rezerwy. W okresie międzywojennym był aktywnym działacz Związku Oficerów Rezerwy i Towarzystwa Powstańców i Wojaków.
W październiku 1939 r. został aresztowany, a 16 listopada 1939 r. wraz z innymi więźniami, m.in. sędzią Miętusem i Tadeuszem Daneckim (ur. 17.01.1902 we Wrześni) został wywieziony do Fortu VII w Poznaniu.
W tym miejscu wszelki ślad się po nich urywa. Najprawdopodobniej nigdy nie tam nie dotarli i zginęli w bliżej nieznanych okolicznościach tuż po opuszczeniu aresztu we Wrześni.