Czesław Bressa (1898 – 1968)
Urodził się 29.06.1898 w Wonieściu (pow. kościański) jako syn Jana i Weroniki z d. Maćkowiak.
Od 6-14 roku życia uczęszczał do szkoły powszechnej w Wonieściu, którą ukończył w 1912 r. Po ukończeniu szkoły powszechnej zajmował się pracą rolniczą i przebywał przy rodzicach.
14 listopada 1916 roku został wcielony do armii zaborczej niemieckiej i brał udział w I wojnie światowej na froncie zachodnim, gdzie 27 listopada 1918 został ranny, po czym po wyleczeniu pozostał do końca wojny na rekonwalescencji w baonie zapasowym. Na wieść o tworzeniu się polskich oddziałów powstańczych w Wielkopolsce, zbiegł pod koniec 1918 roku z garnizonu niemieckiego do domu.
Brał czynny udział w Powstaniu Wielkopolskim z bronią w ręku w okresie od 10.01.1919 r. do 18.02.1919 r. Walczył w grupie Leszno w kompanii Śmigielskiej pod dowództwem kpt. Kirchnera Bronisława – Lipno, Klonowiec, Zawady, Woszkowa, Poniec, Gronówko. Po zakończeniu Powstania pozostawał w czynnej służbie w W.P. do końca września 1939 r.
Ukończył liczne kursy wojskowe w tym od 1.10.1933 do 31.03.1934 5-cio miesięczny kurs dla podoficerów zawodowych 17 Dywizji Piechoty przy 68 pp we Wrześni, który ukończył lokatą 1/55.
Brał udział w kampanii wrześniowej. 1.10.1939 dostał się niewoli radzieckiej do obozu Szepietówka a wskutek wymiany jeńców w dniu 1.11.1939 do niewoli niemieckiej. Przebywał w Stalagu II A Neubrandenburg, a potem do dnia 15.01.1945 roku w Oflagu VI B Dössel/Westf, a następnie w więzieniu w Paderborn. Po oswobodzeniu zgłosił się do Polskiego Ośrodka Wojskowego Nr 132/B w miejscowości Rheda/Westf. Do kraju powrócił w styczniu 1946 r. Po przybyciu do Gniezna objął stanowisko instruktora PW i WF Gnieźnie. Z dniem 5 kwietnia 1946 r. zostałem ponownie powołany do służby czynnej w charakterze podoficera zawodowego w WKR Gniezno. 28 marca 1950 roku został przeniesiony do Jedn. Wojsk 3082 (8 Baonu Pracy) na stanowisko szefa kancelarii sztabu w Biedrusku, 20 kwietnia 1950 do Jedn. Wojsk 2381 (70 p.art.) w Gnieźnie, a 3 maja 1950 r. do. Jedn. Wojsk 1042 (17 pp) w Międzyrzeczu Wlkp. na stanowisku kierownika kuchni i stołówki żołnierskiej.
W dniu 13 października 1951 przeszedł w stan spoczynku. Z dniem 7 grudnia 1951 r. podjął pracę cywilną w PKS Oddz. VII w Gnieźnie na stanowisku kierownika magazynów, gdzie pracował do 15 grudnia 1963 roku tj. do chwili przejścia na rentę.
W dniu 1 lutego 1937 r. zawarł związek małżeński z Heleną Woźniakówną, która zmarła 22 kwietnia 1946 roku. Ich dzieci to: córka Teresa i syn Wenanty. Po raz drugi ożenił się 25 października 1947 roku z Kazimierą Adamską. Mieli syna Zdzisława.
Odznaczony:
- Medalem Niepodległości
- Medalem Zwycięstwa i Wolności
Medalem za Warszawę 1939-1945 - Odznaką Grunwaldzką
- Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym
- Brązowym Krzyżem Zasługi
- Brązowy Medalem za długoletnią Służbę
- Odznaką pamiątkową 60 pp
- Odznaką Baonu Podchorążych Rezerwy Piechoty 7 Śrem
- Odznaką pamiątkową Frontu Pomorskiego
- Odznaką Wojsk Wielkopolskich
Zmarł 2.10.1968. Spoczywa na cmentarzu św. Krzyża w Gnieźnie.
