Julian Stasiewski (1868-1948)
Urodził się 3 stycznia w Ostrzeszowie jako syn listonosza wiejskiego Andrzeja i Franciszki Nowakowskiej. Ukończył szkołę powszechną w Ostrzeszowie i wstąpił do Gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu, gdzie zaliczył niższą sekundę (klasę VI). W 1888 zdał maturę w Seminarium Nauczycielskim w Kcyni. W szkole należał do Towarzystwa Tomasza Zana i był prezesem koła, noszącym pseudonim „Soplica”.
1 października 1888 objął pierwszą posadę nauczycielską w Książu Wielkopolskim, ale w wyniku patriotycznej postawy i zachowań został karnie przeniesiony do jednoklasowej szkoły w Łagwach k.Buku.
W niezwykle trudnych warunkach rozwijał działalność oświatową w całym środowisku, obejmując nią również dorosłych. Z ramienia poznańskiego Towarzystwa Tomasza Zana nawiązał kontakt z prasą galicyjską, m.in. z bytomskim tygodnikiem „Gwiazda”. W tym czasie zajmował się intensywnie pszczelarstwem.
W 1918 był aktywnym członkiem Rady Robotniczej i żołnierskiej w Buku, wtedy mieście powiatowym, i otrzymał zadanie spolszczenia szkół. Otrzymaną za to stosunkowo wysoką nagrodę pieniężną przeznaczył na czytelnie ludowe oraz rodziny ofiar powstania wielkopolskiego.
1 lipca 1919 Rada Szkolna Regencji mianowała go inspektorem szkolnym we Wrześni. Po nominacji zdał egzamin rektorski dający mu pełnię uprawnień nauczycielskich. W jego gestii leżały szkoły powszechne w całym powiecie (68 placówek). Mimo nawału obowiązków zaangażował się w działalność regionalistyczna i w 1929 opracował oraz wydał mapę powiatu w skali 1:30 000. Jego publikacje regionalne ukazywały się w „Orędowniku Wrzesińskim” już od 1923 i miały charakter geograficzno-historyczny (kalendarium Wiosny Ludów, strajk szkolny 1901, toponomastyka wrzesińska i in.). Drukował również w „Wiciach Wielkopolskich” m.in.opracowanie Powiat wrzesiński pod względem geograficznym i przyrodniczym oraz zestawienie bibliograficzne dotyczące ziemi wrzesińskiej. Kilka wartościowych tekstów weszło do pracy zbiorowej Września, jej ziemia i mieszkańcy, pierwszej monografii ziemi wrzesińskiej (Akademickie Koło Wrześnian, 1932).
Odnalazł obraz z ołtarza głównego fary, datowany na 1641, usunięty w XVIII w., który po 1945 powrócił na swoje dawne miejsce (Wniebowzięcie NMP). Z końcem grudnia 1929 przeszedł w stan spoczynku.
Przeniósł się do Poznania, gdzie budował dom na Osiedlu Warszawskim. Pracował jako historyk i zastępca dyrektora w Gimnazjum im. Czajkowskiego na Mylnej.
W 1940 cała rodzina ostała wysiedlona do Bochni, a następnie do Bobowej k. Gorlic i Kolbuszowej. W czasie okupacji całkowicie stracił wzrok wskutek źle przeprowadzonej operacji zaćmy. Po powrocie do Poznania opanował alfabet Braille’a.
W lipcu 1898 ożenił się z Apolonią Namysł, wywodząca się z rodziny nauczycielskiej. Miał z nią siedmioro dzieci: Tadeusza i Józefa, którzy zmarli w dzieciństwie, oraz Leona, Marię,Jadwigę, Bogumiła i Ewarysta.
Zmarł 1 grudnia 1948 w Poznaniu i został pochowany na Miłostowie. W 1957 prochy przeniesiono na Cmentarz Junikowski.
Biogram pochodzi z Wrzesińskiego Słownika Biograficznego, autor: Roman Nowaczyk (Stańczyk)
