Jan Kaczmarek (1898-1965)
Urodził się w dniu 30.05.1898 r. w Małej Górce powiat Września jako syn Wojciecha i Marii z domu Sroczyńskiej.
Brał udział w Powstaniu Wielkopolskim 1918/1919 od dnia 27.12.1918 r. w Poznaniu, a następnie na kierunku Kcynia, Gołańcz i Paterek koło Nakła. Walczył pod dowództwem kpt. Wiktora Rossy i por. Jerzego Cegielskiego. Potwierdzają to świadkowie Bronisław Mikulski i Jan Cichański,którzy razem z nim walczyli w tych samych oddziałach. Zdemobilizowany z końcem Powstania Wielkopolskiego.
Podczas wojny obronnej w 1939 r. walczył w stopniu starszego sierżanta w obronie Gdyni-Oksywia, w szeregach I Batalionu Morskiego.
Z dniem 19.09.1939 r. dostał się do niewoli. Był jeńcem wojennym w Stalagu II-D (Stargard), nr jeńca 4885, a od 17.12.1940 r. w Stalagu XI-B (Fallingbostel w Dolnej Saksonii), w którym przebywał do końca wojny.
Po powrocie do kraju w 1946 r. jako pracownik fizyczny włączył się do odbudowy kraju.
Zmarł 4.07.1965 r. w Bydgoszczy.
Odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, uchwała Rady Państwa nr 01.25-0.11 z dnia 25.01.1968 r.