Stanisław Majchrzak (1901-1987)
Urodził się 19 marca 1901 r. w Czaczu (pow. kościański) jako syn Franciszka i Zofii z d. Włodarczak. W 1912 rozpoczął naukę w gimnazjum niemieckim w Śmiglu, a następnie był uczniem średniej Szkoły Rolniczej w Bojanowie.
W grudniu 1918 uciekł z domu i wstąpił do oddziału powstańczego. Jako małoletni otrzymał z początku przydział gońca meldunkowego. Walczył na froncie zachodnim pod Wielichowem, Rakoniewicami, Wolsztynem, Kopanicą i Kargową. Po powstaniu wstąpił do Seminarium Nauczycielskiego w Koźminie, a maturę zdał w Poznaniu (1922).
Odbył służbę wojskową w śremskim Batalionie Szkolnym. Pierwszą pracę nauczycielską podjął w Przysiece Starej k. Śmigla. 1 września 1927 objął posadę nauczyciela w Sobiesierniach (pow. wrzesiński). W 1930 zgłosił się na ochotnika na apel Związku Polaków w Niemczech i Związku Polskich Towarzystw Szkolnych, w wyniku czego podjął pracę pedagogiczną w Jędryniach (pow. strzelecki; wtedy Niemcy). Był to bardzo trudny, a nawet niebezpieczny front walki narodowościowej. Na Śląsku Opolskim zajmował się również działalnością społeczną (był założycielem polskiego chóru „Jutrzenka” oraz innych stowarzyszeń środowiskowych). Misję zakończył w 1932, gdyż na jej kontynuowanie nie zgodzili się Niemcy.
Zmagał się z tymi problemami również w Sobiesierniach, gdyż sporą część mieszkańców stanowili koloniści niemieccy. Oprócz absorbującej pracy w szkole zajmował się pracą społeczną – założył Spółkę Drenarską, zaktywizował OSP, stał na czele komitetów budowy dróg oraz małych obiektów sakralnych, przewodniczył kołu Bezpartyjnego bloku Współpracy z Rządem oraz Strzelca. Prowadził kursy, szkolenia i pokazy na założonym przez siebie poletku doświadczalnym. Przewodniczył komitetom wyborczym, a osobnym problemem środowiskowym było łagodzenie napięć i konfliktów narodowościowych. W tym zakresie był społecznym doradcą starosty powiatowego.
W 1939 zorganizował zbiórkę pieniędzy na Fundusz Obrony Narodowej. Na początku wojny opuścił Sobiesiernie, w których doszło do dramatycznego zaostrzenia relacji polsko-niemieckich (egzekucja dokonana przez Obronę Narodową na dywersantach niemieckich). Aresztowany i zwolniony przez Niemców, w 1940 został wraz z rodziną wysiedlony w rejon Puław na Lubelszczyźnie, gdzie był kierownikiem dwuklasowej szkoły polskiej w Żmijowiskach, a po jej likwidacji zaangażował się w tajne nauczanie i wstąpił do Armii Krajowej (pseudonim ,,Bat”). Był podoficerem broni i zaopatrzenia służby pozaliniowej oraz podoficerem łącznikowym. Brał udział w wielu akcjach, m.in. zatopienia na Wiśle statku „Agrila” z własowcami.
Po wyzwoleniu został aresztowany na krótko przez NKWD. W 1945 objął na powrót stanowisko kierownika szkoły w Sobiesierniach.
Pasją, którą realizował przez całe życie, było pszczelarstwo. Był również aktywistą związkowym. W 1964 przeszedł na emeryturę i zamieszkał w domu, który wybudował we Wrześni.
W 1930 zawarł związek małżeński z Marią Woźniak z Niechanowa i miał z nią czworo dzieci: Danutę, Elżbietę,Jerzego i Piotra.
Zmarł 18 maja 1987 i został pochowany na cmentarzu komunalnym we Wrześni.
Biogram pochodzi z Wrzesińskiego Słownika Biograficznego, autor: Roman Nowaczyk (Stańczyk)
