Jan Namiński (1896 – 1962)
Urodził się 8.12.1896 r. w Janowcu (Żnin) jako syn Władysława, mistrza garncarskiego i Rozalii z domu Harmacińskiej. Po ukończeniu szkoły powszechnej uczył się rzemiosła.
Mieszkając w Strzałkowie, w 1915 r. został powołany do służby w Armii Niemieckiej w Kostrzynie nad Odrą. Walczył na froncie francuskim, gdzie był sanitariuszem. W 1916 r. został ranny, walcząc w 8. Kompanii 48. Pułku Piechoty. W dniu 1.11.1918 r. służąc w 2. Kompanii 396. Pułku Piechoty, dostał się do niewoli angielskiej.
W styczniu 1919 r. zgłosił się do formowanej jednostki Wojska Polskiego na zachodzie – Armii Hallera. Wraz z 19. Pułkiem Piechoty został włączony do walk o Małopolskę. Brał udział w bitwach o Kamieniec Podolski, Jarmolince, Brody, Radziwiłów, Dubno itd. Po odwrocie spod Lwowa brał udział w walce o Warszawę, Modlin, Mławę, Łomżę i Pińsk. Z wojska został zwolniony 21.09.1921 r. w stopniu sierżanta.
Przyjęty do służby państwowej pracował jako sekretarz w Komisariacie Obwodowym w Strzałkowie, a następnie w gminie Strzałkowo. Działacz społeczny, członek Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, Związku Strzeleckiego i innych organizacji. Był prezesem Związku Weteranów Powstań Narodowych RP 1914 – 1919 r. od dnia założenia koła ZWPN RP 1914 – 1919 r. (24.07.1932 r.), Straży Pożarnej i innych organizacji.
Żonaty z Jadwigą z domu Solińską (1904 – 1995).
Zmarł 23.04.1962 r. i został pochowany na wrzesińskim cmentarzu parafialnym, ekshumowany na cmentarz komunalny do rodzinnego grobu.
