Władysław Stawniak (1897 – 1970)
Urodził się 12.06.1897 r. w Strzałkowie jako syn Antoniego (1877 – 1954) i Marii z domu Wojciechowskiej.
Członek Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”.
Był sanitariuszem w Armii Niemieckiej. Z wojny wrócił w listopadzie 1918 r.
W czasie akcji powstańczej w Poznaniu od 27.12.1918 r. do 6.01.1919 r. brał udział z narażeniem własnego życia w patrolach ulicznych i koszarowych, organizowanych przez Szpital Wojskowy celem niesienia pomocy rannym powstańcom. Został skierowany do Kadry Zapasowej Służby Zdrowia z przydziałem do Szpitala Wojskowego – Oddział Zakaźny w Poznaniu, gdzie przebywał do 2.02.1919 r. Od 3.02.1919 r. do 11.03.1919 r. przebywał na kursie sanitarnym w Szpitalu Wojskowym w Poznaniu.
Z dniem 12.03.1919 r. przeszedł na stanowisko podoficera sanitarnego do 1. Pułku Artylerii Lekkiej Wlkp. (późniejszego 15 P.A.L.Wlkp.), w którym pełnił służbę do 17.12.1922 r. W akcjach bojowych, między innymi w obronie Lwowa i wojnie polsko-bolszewickiej brał udział do 1920 r.
W Wojsku Polskim służył jako podoficer zawodowy do 17.9.1939 r., kolejno w Szkole Podchorążych w Bydgoszczy, następnie w Ekspozyturze nr 3 Oddziału II Sztabu Generalnego w Bydgoszczy i w kwietniu 1939 r. na Posterunku Oficerskim w Mławie. Po internowaniu w Rumunii i ucieczce z obozu, poprzez Jugosławię i Grecję znalazł się we Francji, w Armii Polskiej na Zachodzie. Do 1946 r. pełnił służbę w Anglii w kontrwywiadzie I Korpusu.
Wrócił do kraju 21.04.1947 r. przeprowadzając się wraz z rodziną z Mławy do Poznania. Nękany przez Urząd Bezpieczeństwa. Ukończył kurs podoficerów zawodowych. Awansowany do stopnia chorążego.
Żonaty z Marią (1894 – 1986), miał z nią dwie córki: Danutę i Janinę.
Mieszkał w Poznaniu przy ul. Warzywnej.
Zmarł 5.01.1970 r. i został pochowany 9.01.1970 r. na Cmentarzu Junikowskim w Poznaniu.
Odnaczony:
- Krzyżem Walecznych,
- Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, uchwała Rady Państwa nr 04.04-0.118 z dnia 4.04.1958 r.
