Marcin Lisiak (1898 – 1954)
Urodził się 22 października 1898 r. w Kępie pow. szamotulski. Syn Jana i Katarzyny z d. Dorna. Uczęszczał do Szkoły Powszechnej w Popówku i Popowie pow. obornicki. W kolejnych latach odbywał praktykę gospodarczą w majątku Popówko, należącego do hrabiego Edmunda Żółtowskiego.
Z dniem 14 października 1917 r. został wcielony do armii niemieckiej w szeregi 46. Pułku Piechoty. 17 maja 1918 r. skierowany na front zachodni (Francja) do 6. Pułku Grenadierów. Podczas walk w dniu 27 maja 1918 r. został ranny. Na leczenie został skierowany do Szpitala w Bambergu (Bawaria). Po leczeniu odesłany z frontu do kompanii ozdrowieńców 6. Pułku Grenadierów w Poznaniu, gdzie przebywał do grudnia 1918 r.
Po wybuchu Powstania Wielkopolskiego w dniu 27 grudnia 1918 r. uczestniczył w oswobadzaniu Poznania w szeregach kompanii kpt. Sikorskiego. W pierwszych dniach stycznia 1919 r. wstąpił jako ochotnik do kompanii szamotulskiej. W jej szeregach brał udział w walkach o Czarnków. Następnie z kompanią obornicką brał udział w drugim zajęciu Chodzieży. W końcu stycznia na własną prośbę został przydzielony do kompanii wolsztyńskiej, z która brał udział w walkach pod Kopanicą, Nową Wsią i Wolsztynem. Dalszą służbę pełnił w 9. kompanii III batalionu 2. Pułku Strzelców Wielkopolskich (56. pp). W jego szeregach brał udział w wojnie polsko – bolszewickiej w walkach na froncie litewsko – białoruskim (Szaciłki, Jakimowska Słoboda, następnie w defensywie od Berezyny do Wisły, bitwie warszawskiej oraz ofensywie na Mińsk). Po zakończeniu działań wojennych wraz z Pułkiem przebywał we Wrześni, później Krotoszynie, gdzie zajmował kolejno stanowiska szefa kancelarii baonu sztabowego, szefa kancelarii sekcji administracyjno – taborowej oraz szefa drużyny dowódcy 56. Pułku Piechoty. Ze służby wojskowej zwolniony w czerwcu 1926r.
Związek małżeński ze Stanisławą Bulczyńską zawarł 22 stycznia 1923 r. we Wrześni. Miał pięcioro dzieci: Zbigniewa (ur. 1924), Krystynę (ur. 1927), Marię (ur. 1931), Jana i Aleksandrę (ur. 1935).
W okresie od stycznia 1927 r. do początku 1939 r. pracował w Sądzie Grodzkim w Jutrosinie. Z dniem 1 czerwca 1927 r. wstąpił do jutrosińskiego Związku Weteranów Powstań Narodowych R.P. 1918-1919, a 8 marca 1933 r. został wybrany II wiceprezesem tegoż związku. Ponownie na wiceprezesa wybrany 14 stycznia 1936 r., a 3 stycznia 1937 r. otrzymał funkcję komendanta jutrosińskiego koła. 27 grudnia 1937 r. został wybrany prezesem jutrosińskiego koła Związku Powstańców Wielkopolskich. Jednocześnie powierzono mu funkcję komendanta koła oraz delegata na zjazdy towarzystw. Z początkiem 1939 r. podjął pracę w sądzie w Szamotułach, w którym pracował również po zakończeniu II wojny światowej. W okresie międzywojennym należał do jutrosińskiego chóru „Chopin”.
W czasie okupacji hitlerowskiej mieszkał z rodziną w Dusznikach pod Szamotułami, gdzie pracował u miejscowego Niemca. Po wojnie należał do Stronnictwa Demokratycznego (koło pracownicze przy Sądzie Powiatowym). W lutym 1947 r. został wiceprezesem Koła Związku Powstańców Wielkopolskich w Szamotułach. Zmarł 27 maja 1954 r. w Szamotułach. Pochowany został na miejscowym cmentarzu. Następnie ekshumowany na cmentarz komunalny we Wrześni.
Odznaczony:
- dwukrotnie Krzyżem Walecznych,
- Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921,
- Medalem 10 – lecia Odzyskanej Niepodległości,
- Odznaką Wojsk Wielkopolskich,
- Odznaką Pamiątkową 14 Dywizji Piechoty,
- Odznaką 56 Pułku Piechoty,
- Medalem Niepodległości
