Jan Filipiak (1891 – 1919)
Urodził się 17.12.1891 r. na Janowie (obecnie Zieliniec) jako syn Andrzeja i Franciszki z domu Twardej. Mieszkał w Zielińcu.
Podczas I wojny światowej walczył jako pionier (saper) w 2 Kompanii Polnej I Pionier-Bataillon nr 11 wchodzący w skład 38 Feldartillerie Brigade, która wchodziła z kolei w skład 38 Infanterie Division (dywizji piechoty). W krótkim okresie został dwukrotnie lekko ranny, a mianowicie prawdopodobnie w lutym 1915 r., na tyle, że pozostał w oddziale oraz w dniu 29.03.1915 r. przez wypadek lekko skaleczony. W tym czasie walki toczono w Polsce (Królestwie) o Stolniki.
Wstępuje w szeregi powstańcze po rozpoczęciu pierwszych walk o wolność wielkopolskiej ziemi. Brał udział w głośnej bitwie o Szubin oraz w próbie wysadzenia niemieckiego pociągu pancernego jako sierżant Pierwszego Wielkopolskiego Batalionu Saperów. Najprawdopodobniej próba odbicia pociągu z niemiecką amunicją miała miejsce w okolicach Rynarzewa. Jan został tam postrzelony przez niemieckiego żołnierza. Umarł 10 lutego (poniedziałek) w szpitalu w Szubinie, kilka dni po postrzale. Ciało Jana Filipiaka zostało przewiezione do Wrześni. Tam nastąpiła identyfikacja zwłok przez ojca – Andrzeja Filipiaka. Miejsce pochówku nie było jednoznacznie nakreślone.
Jan Filipiak spoczął na cmentarzu parafii, w której urodził się i mieszkał.
Pogrzeb odbył się po 11 dniach od śmierci. Uroczystość miała charakter państwowy. W pogrzebie uczestniczyło wojsko. Oddane zostały salwy honorowe, a na niebie nad cmentarzem w tym dniu pojawiły się wojskowe samoloty.
Autorzy: Piotr S. Adamczewski/Michał Pawełczyk