Czesław Binkowski (1900 – 1984)
Urodził się w dniu 17.07.1900 r. w Bardzie jako syn Marcina i Anny z domu Paciorkiewicz.
Brał udział w Powstaniu Wlkp. Walczył w styczniu i lutym 1919 r. pod Zbąszyniem w składzie 1. Kompanii Średzkiej. W dniu 2.03.1919 r. został ciężko ranny, przebywał w szpitalu w Poznaniu przez 4 miesiące. Po wyjściu ze szpitala kontynuował służbę wojskową do 1923 r.
Z zawodu był młynarzem. Mieszkał w Mchach. Ożenił się w 1925 r. we Wszemborzu z Marią Pietrygą.
Zdemobilizowany w stopniu sierżanta. W kampanii wrześniowej 1939 r. walczył pod Kutnem. Dnia 21.09.1939 r. został zabrany do niewoli, skąd po 9 miesiącach zbiegł. Używał pseudonimu „Lorek Edmund”. Został zweryfikowany przez Związek Powstańców Wielkopolskich w dniu 14.01.1937 r. pod numerem 20624.
Należał do Koła Książ Związku Weteranów Powstań Narodowych R.P. od 23.11.1936 r.
Awansowany na stopień podporucznika, uchwały nr W 8/72 i 38/72.
Odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, uchwała Rady Państwa nr 12.18-0.758 z dnia 18.12.1968 r.
Zmarł 20.01.1984 we Wrocławiu. Spoczywa na cmentarzu w Marcinowicach (pow. świdnicki).
