Feliks Borchardt (1884 – 1976)
Urodził się 28.10.1884 r. w Szemborowie jako syn Stanisława i Teodozji z domu Gronikowskiej. Po ukończeniu szkoły podstawowej wyuczył się zawodu przykrawacza szewskiego.
Do 1905 r. pracował w tym zawodzie, gdy został pobrany do Armii Niemieckiej, w której służył do 1907 r. Następnie za pracą wyjechał do Westfalii. Po wybuchu wojny służył ponownie w wojsku niemieckim.
Brał udział w Powstaniu Wielkopolskim od 28.12.1918 r. w Gnieźnie. Służył pod dowództwem Marcelego Cieślickiego i dr. Jakobsona, a następnie w 1 Kompanii Gnieźnieńskiej pod dowództwem por. Szalińskiego. Walczył z Niemcami pod Żninem, Szubinem i Rynarzewem do kwietnia 1919 r.
Po zakończeniu powstania pozostał w Wojsku Polskim, w 3 Kompanii CKM-ów III Batalionu 4 Pułku Strzelców Wlkp. pod dowództwem Szalińskiego. Zdemobilizowany został w stopniu szeregowca.
Ożenił się i mieszkał w Gnieźnie przy ul. Grzybowo 36. Trudnił się handlem obuwiem. Podczas okupacji po konfiskacie mienia się ukrywał.
Po wojnie mieszkał w Gnieźnie przy ul. Kilińskiego 13. W dniu 13.09.1934 r. wstąpił do gnieźnieńskiego koła Związku Weteranów Powstań Narodowych RP 1914 -1919. Został zweryfikowany przez Związek Powstańców Wielkopolskich w dniu 4.06.1936 r. pod numerem 18402 i ujęty w ewidencji Biura Historycznego DOK VII pod nr 10847 (Centralne Archiwum Wojskowe nr 3692).
Zmarł w dniu 19.06.1976 r. i został pochowany na Cmentarzu Parafii Św. Krzyża w Gnieźnie.
Odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, uchwała Rady Państwa nr 07.26-0.275 z dnia 26.07.1962 r.
