Józef Chudziak (1904 – 1991)
Urodził się 17.02.1904 jako syn Michała i Rozalii z d. Mazurkiewicz.
Od 7 do 14 roku życia uczęszczał do 6-klasowej szkoły powszechnej we Wrześni. Mając 15 lat zgłosił się jako ochotnik do Kompanii Wrzesińskiej, którą dowodził plutonowy a później sierżant Stanisław Robakowski. Wkrótce z grupą młodocianych został wysłany do formowanej w Gnieźnie kompanii, którą wysłano na uzupełnienie strat na froncie północnym w oddziałach gnieźnieńskich. Tam przydzielony został do 4. kompanii gnieźnieńskiej, której dowódcą był Wachtel, później ppor. Krygier. Pod ich dowództwem brał udział w walkach o Rynarzewo, Szubin, Kcynię aż do zawieszenia broni. Następnie służył w 10. kompanii 4. Pułku Strzelców Wielkopolskich (późniejszy 58 pp). Dnia 17.04.1920 r został ranny pod Bobrujskiem. Za zasługi został odznaczony w 1920 r. Krzyżem Walecznych. Służbę zakończył w 1921 r. w stopniu starszego szeregowca.
Po powrocie z wojska pracował w PKP we Wrześni. W 1922 r. rozpoczął naukę w zawodzie ślusarz-tokarz, którą ukończył w 1926 r. Następnie pracował w Cukrowni we Wrześni. W 1929 r. zawarł związek małżeński z Marią Owczarzak (1904-1987), z którą miał dwóch synów.
W 1939 został zmobilizowany do 68 pp z przydziałem do batalionu wartowniczego nr 72, z którym brał udział w walkach pod Sochaczewem i w obronie Warszawy. Następnie w walkach pod Mińskiem Mazowieckim, Lublinem i Chełmem. W końcu października wrócił do Wrześni.
Pod koniec listopada 1939 został wraz z rodziną wywieziony do Radomia. Po wojnie pracował jako tokarz w Technicznej Obsłudze Rolnictwa, w POM we Wrześni, a następnie w PGR Sokołowo. Był aktywnym działaczem lokalnych kół Związku Zawodowego Metalowców. W 1969 r. przeszedł na emeryturę.
Należał do ZBoWiD – Koło Września.
Zmarł 20.12.1991 r. Pochowany został na cmentarzu komunalnym we Wrześni.
Zdjęcie profilowe powstańca pochodzi z książki pt. „Powstańcy Wielkopolscy ziemi średzkiej”
