Stanisław Gromadziński (1894 – 1980)
Urodził się we Wrześni 21.07.1894 r., jako syn Wawrzyńca i Józefy z domu Szalewskiej. Po ukończeniu szkoły powszechnej rozpoczął naukę zawodu we Wrześni, w warsztacie Balcerkiewicza w latach 1909 do 1912. Nauka została ukończona egzaminem czeladniczym w roku 1913 w zawodzie obuwnik. Po wyuczeniu się pracował jako pracownik fizyczny we wrzesińskiej cukrowni.
Wkrótce został powołany do służby wojskowej. Jako żołnierz niemiecki brał udział w I wojnie światowej w artylerii polowej od 3.03.1915 r. do 15.11.1918 r.
W okresie Powstania Wielkopolskiego włączył się w akcje zbrojne powstańców. Wraz z oddziałami wrzesińskimi od grudnia 1918 r. brał udział w akcji pod Zdziechową i pod Szubinem.
Od 7.05.1919 r. został powołany do służby w Wojsku Polskim z przydziałem do 3. Pułku Ułanów gnieźnieńskich. 6.01.1919 r.
Edward Grabski z Bieganowa otworzył w Gnieźnie, w koszarach dragonów, biuro werbunkowe dla kawalerii. Wkrótce sformowany został pierwszy szwadron. 9.02.1919 r. odbyła się w Gnieźnie przysięga wojska. Wtedy też pułk otrzymał numer 3 i barwy żółte. 16 lutego tego roku, w miejsce Edwarda Grabskiego, dowódcą pułku mianowany został ppłk Kazimierz Raszewski. Kolejna zmiana na stanowisku dowódcy nastąpiła w dniu 20.03.1919 r., kiedy to Kazimierza Raszewskiego zastąpił płk Władysław Mosiewicz. Jego zasługą jest sformowanie dalszych, prócz istniejących 4 szwadronów, następnych trzech szwadronów, a mianowicie: technicznego, sztabowego i cekaemów. Kapelanem pułku został ksiądz Mateusz Zabłocki. Pierwszy sztandar 3. Pułku Ułanów Wielkopolskich z 1919 roku, ufundowany został przez żonę pierwszego dowódcy pułku rotmistrza Edwarda Grabskiego z Bieganowa – Janinę z Prądzyńskich Grabską. Sztandar został uroczyście wręczony pułkowi w marcu 1919 r. przez generała Dowbor-Muśnickiego.
Wraz z pułkiem udał się w okolice pasa nadnoteckiego, gdzie pułk pełnił wobec zagrożenia ze strony Grenzschutz’u funkcje wartownicze. Z frontu północnego wrócił pułk w lipcu 1919 r. do Gniezna. Na jesieni 1919 r. w ramach akcji rewindykacji ziem przyznanych Polsce Traktatem Wersalskim, pułk został skierowany na Pomorze. 20.01.1920 r. żołnierze pułku byli pierwszymi polskimi żołnierzami, którzy wkroczyli do Bydgoszczy. Brał udział w przejmowaniu Torunia (18.01.1920 r.), Lubawy (19.01.), Gdyni. Na przełomie stycznia i lutego 1920 r. powrócił do Gniezna, kończąc tym samym służbę na froncie wielkopolskim. Po zaledwie tygodniu odpoczynku w dniu 13.02.1920 r. pułk został wysłany do Wilna, na front rosyjski. W Wilnie nastąpiła zmiana nazwy pułku. Odtąd będzie się nazywał 17. Pułkiem Ułanów Wielkopolskich (17. Pułk Ułanów Wielkopolskich im. Króla Bolesława Chrobrego). Od kwietnia 1920 r. walczył z bolszewikami, brał między innymi udział w zdobyciu Kijowa 7.05.1920 r. i walkach na froncie ukraińskim do dnia 19.07.1920 r. W okresie walk z bolszewikami nastąpiła dalsza zmiana dowódców i tak, z dniem 12.03.1920 r. dowództwo objął ppłk Witold Żychliński, a od 25.08.1920 do 10.10.1920 r. mjr Włodzimierz Podhorski. Wycofany z frontu bolszewickiego, został skierowany do szwadronu zapasowego w Gnieźnie. Z Gniezna wkrótce został wysłany do Poznania, do formującego się właśnie ochotniczego pułku ułanów. W dniu 15.07.1920 r. rotmistrz (kapitan) Ignacy Mielżyński z Iwna otrzymał od Naczelnego Dowództwa zezwolenie na formowanie ochotniczego pułku kawalerii. Początkowo miał być utworzony przy szwadronie zapasowym 16. Pułku Ułanów w Bydgoszczy, ale na prośbę Mielżyńskiego został przeniesiony do szwadronu zapasowego 15. Pułku Ułanów w Poznaniu i otrzymał nazwę 1 Ochotniczy Pułk Jazdy Wielkopolskiej Nr 215. Wobec zmasowanej ofensywy bolszewickiej w dniu 12.08.1920 r. z dowództwa przyszedł rozkaz do wymarszu. Nie przygotowany, ale w pełni chęci walki pułk, w cztery tygodnie po rozpoczęciu formowania, wszedł do walki.
Stanisław Gromadziński brał udział wraz z pułkiem w walce pod Brodnicą. Zdobycie Brodnicy nastąpiło 18.08.1920 r. Po ukończeniu walki wrócił do Poznania, z Poznania został odesłany do Gniezna, do szwadronu zapasowego 17. Pułku. Do rezerwy przeniesiony został w dniu 14.12.1920 r.
Z dniem 15.03.1923 r. został z wojska zwolniony, z przydziałem mobilizacyjnym na okres wojny do 15. Pułku Ułanów Poznańskich. W dniu 5.04.1920 r. został mianowany starszym szeregowcem (starszym ułanem).
Otrzymał Patent nr 9275 i prawo noszenia odznaki Wojsk Wielkopolskich z dniem 11.10.1921 r.
W dniu 19.09.1921 r. wziął ślub z Teodorą Kosmalą (6.01.1897 – 29.09.1990) z Budzisławia, gmina Rogowo, powiat Żnin, województwo kujawsko – pomorskie. Małżonkowie zamieszkali w Otocznej, później w Mielżynie, w 1923 r. przeprowadzili się z Mielżyna do Sokolnik wraz z synem Antonim, gdzie mieszkali na komornym, a stąd podczas okupacji w dniu 10.11.1939 r. przeprowadzili się do Skarboszewa.
W związku małżeńskim urodziło się 12 dzieci, z których 9 doczekało się wieku dorosłego, a mianowicie:
- Antoni ur. 5.02.1922 w Otocznej, zm. 9.08.1989 r.,
- Maria ur. 29.11.1923 zm. 16.03.2002 r.,
- Marian ur. 6.03.1926 r. w Sokolnikach zm. 21.11.2011 r.,
- Czesław ur. 17.07.1927 w Sokolnikach zm. 26.12 2007 r.,
- Katarzyna zm. w 1938 r.,
- NN zmarły przedwcześnie
- Zofia ur. 12.12.1930 r.,
- Paweł 19.05.1932 zm. 11.04.1986 r.,
- Anna ur. 26.02.1935 r.
- Kazimierz ur. 28.01.1937 r.,
- Barbara ur. 23.04.1939 r.,
- Zbigniew 1940, przedwcześnie zmarły.
Po wojnie, w ramach reformy rolnej, otrzymał rolę 11 ha. Starsze dzieci znalazły swe miejsce w mieście, młodsze pozostały w domu.
Zmarł w dniu 29.07.1980 r. i został pochowany na cmentarzu w Skarboszewie.
