Adam Piotrowski (1875 – 1937)
Urodził się 30.11.1875 r. w Poznaniu jako syn Józefa i Marii z domu Arlet. Po ukończeniu szkoły ludowej i przemysłowej pracował jako malarz dekoracyjny do 1905 r.
Został powołany do służby w Armii Niemieckiej, którą odbył w latach 1897 do 1899 w pułku artylerii polnej.
Wcześnie zaczął próby literackie, pisał drobne utwory poetyckie i artykuły.
Związał się z ruchem związków zawodowych. Działał w Berlinie w 1910 r. i w Zabrzu w 1913 r. Z zawodu był dziennikarzem, a jednocześnie działaczem ruchu zawodowego. Mieszkał w Poznaniu przy ul. Ogrodowej.
Podczas pierwszej wojny światowej, powołany do armii niemieckiej w dniu 30.08.1914 r. pełnił funkcję tłumacza. Współpracował z czasopismem Orędownik. Służył także we wrzesińskich koszarach, w lazarecie wojskowym, przebywał w Wólce. Po zakończeniu wojny 9.11.1918 r. został wybrany w V Korpusie Armii sekretarzem Rady Żołnierzy, a 11.11.1918 r. przez wojskowych Polaków na delegata do Rady Robotników i Żołnierzy w Poznaniu oraz do Wydziału Wykonawczego RRŻ.
Brał udział w walkach ulicznych podczas Powstania Wielkopolskiego w Poznaniu. Był uczestnikiem rozmów z delegacją niemiecką w końcu grudnia 1918 r. w Poznaniu i na początku stycznia 1919 r. w Gnieźnie.
Podczas rewolucji listopadowej na żądanie wrzesińskiej Rady Robotniczo-Żołnierskiej był dwukrotnie we Wrześni. To on wsparł starania przedstawicieli Wrześni o finansowanie przez Niemców wrzesińskiego batalionu ochrony granic, w skład którego wchodziła Kompania Strzałkowska.
Brał udział w wojnie przeciw bolszewickiej. W dniu 9.01.1922 r. został zwolniony z wojska.
Był posłem na Sejm Ustawodawczy 1919 – 1922 i do 1927 r.
Ożeniony z Franciszką z domu Kucharską, z którą miał córkę i 3 synów.
Opublikował pracę pod tytułem „50 dni rządów Rady Robotników i Żołnierzy w Poznaniu”. W listopadzie 1914 r. przebywając w Wólce, napisał wiersz „Polska – Belgii”.
Zmarł 1.07.1937 r. w Poznaniu i pochowany został na cmentarzu przy ul. Bukowskiej.
Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi.