Roman Skoraszewski urodził się we Wrześni 01.02.1900 jako syn Michała i Franciszki z d. Jędraszak.
Był harcerzem, członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej Zaboru Pruskiego, uczestnikiem Powstania Wielkopolskiego w szeregach kompanii harcerskiej (późniejszej 1. Kompanii 1. Pułku Strzelców Wlkp.) pod dowództwem komendanta druha Wierzejewskiego. Z kompania tą walczył o lotnisko w Ławicy i Cytadelę Poznańską. W szeregach 1. Pułku Strzelców Wielkopolskich brał udział w wojnie polsko-rosyjskiej 1919-1921. Uczestniczył w kampanii Lwowskiej, ofensywie na froncie wołyńskim i litewsko-białoruskim oraz w Bitwie Warszawskiej w 1920 r. Odznaczony został Krzyżem Walecznych.
Po wojnie pozostał w WP. Ukończył Centralną Szkołę Podoficerów Piechoty nr 2. Dnia 01.01.1922 został mianowany na podporucznika, a 19.03.1939 na porucznika. W 1923 r. został przeniesiony do rezerwy. Przydzielony do 58 pp, a następnie do 70 pp, w których odbywał ćwiczenia rezerwy.
Należał do Koła Powstańców 1. Pułku Strzelców Wielkopolskich. W 1932 r. został odznaczony Krzyżem Niepodległości.
Zawarł związek małżeński z Marianną Sobieszczyk (1899-1944). Ojciec Marianny – Jan Sobieszczyk, był kamerdynerem prymasa Augusta Hlonda. Roman i Marianna mieli dwie córki: Aleksandrę i Barbarę oraz syna Jędrzeja, który zmarł jako dziecko.
Był urzędnikiem, od października 1927 r. pracował jako komornik w Sądzie Grodzkim w Kościanie.
W 1939 r. jako porucznik rezerwy został zmobilizowany. W trakcie walk kampanii wrześniowej dostał się do niewoli rosyjskiej. Przebywał w obozie jenieckim w Starobielsku. Stąd został wysłany do dyspozycji naczelnika NKWD w Charkowie. Jego nazwisko znajduje się na liście starobielskiej numer 39/1 z dnia 20 kwietnia 1940 r. pod numerem 3095. Zamordowany w Charkowie.
Zdjęcia i dokumenty z rodzinnego archiwum udostępnił pan Maciej Skoraszewski, którego dziadek był bratem porucznika Romana Skoraszewskiego.