Teofil Stefan Szymański (1892 – ?)
Uczęszczał do gimnazjum w Gnieźnie.
Po uzyskaniu matury został zaciągnięty do armii niemieckiej, w której służył w formacjach taborowych w stopniu kaprala. W grudniu 1918 r. zdezerterował z 4. Armii Niemieckiej w Münster w Westfalii.
Wrócił do rodzinnego miasta i wstąpił w szeregi Kompanii Miłosławskiej wchodzącej w skład Batalionu Wrzesińskiego. Brał udział w walkach o Strzelno i Inowrocław. Po zdobyciu Inowrocławia wstąpił 13.01.1919 r. w Poznaniu do organizującego się wówczas Wojska Polskiego do ówczesnej formacji taborowej w Poznaniu do Depotu Koni, ze względu na posiadane w tym kierunku wyszkolenie z armii niemieckiej. Następnie powierzono mu tamże nadzór nad kasą i komorą z materiałem wojskowym. Później został zastępcą syndyka w intendenturze. Podczas wojny polsko-bolszewickiej służył jako oficer gospodarczy w 157 p.p. rez. Następnie został przydzielony do Ekspozytury Oddziału II w Poznaniu. W marcu 1922 został mianowany na porucznika.
Po zwolnieniu z wojska, złożył egzamin prawniczy i uzyskał dyplom magistra nauk prawniczych na Uniwersytecie Poznańskim. Po odbyciu aplikacji sądowej został w 1929 r. mianowany sędzią grodzkim w Pucku a w 1930 kierownikiem tego sądu. Pełnił w Pucku rolę prezesa Oddziału Związku Strzeleckiego, prezesa Oddziału Ligi Morskiej i Kolonialnej, wiceprezesa Związku Weteranów Powstań Narodowych RP 1914-1919, ławnika Zarządu Miejskiego wybranego z listy BBWR. Następnie w 1937 r. został sędzią Sądu Okręgowego w Gdyni. Mieszkał w Gdyni ul. Świętojańska 64/10.
Został zweryfikowany 11.04.1934 r. (numer kartoteki 2319, numer Ref. Hist. 9859).
W 1936 r. starał się o Medal Niepodległości jego wniosek został odrzucony.
Biogram opracowany na podstawie materiałów z CAW, które udostępnił p. Jacek Piętka.