Józef Twardy (1899 – 1977)
Urodził się 6.03.1899 r. w Bieganowie jako syn Tomasza i Franciszki z domu Staszak. Wykształcenie podstawowe odebrał w szkole powszechnej w Grabowie i Wrześni. Po ukończeniu szkoły uczył się w zawodzie ekspedienta.
W dniu 20.02.1917 r. został powołany do wojska pruskiego. Służbę rozpoczął od służby w Landsturm – Infanterie Bataillon Neusalz 7. Pułku Grenadierów im. Króla Wilhelma I (1. Zachodniopruski). Po okresie rekruckim wysłany został do 30. Pułku Piechoty im. Hrabiego Werderu (4. Reński). Pułk ten brał udział w ciężkich walkach w Lotaryngii, w Lesie Argońskim, i Flandrii. W 1918 r. został ranny. Po wyleczeniu w szpitalu w Belgii ponownie został skierowany do walk na froncie. Po zakończeniu wojny znalazł się w koszarach w Zittau, skąd uzyskał przepustkę do domu.
Po powrocie do Wrześni wstąpił 15.11.1918 r. do kompanii ppor. Alojzego Nowaka. Brał udział w rozbrajaniu niemieckich kolonistów, zdobyciu wrzesińskich koszar, a także w ważniejszych bitwach na froncie północnym, pod Żninem, Szubinem i Rynarzewem.
Po zakończeniu walk został wcielony do 2. Kompanii Cekaemów 67. Pułku Piechoty i skierowany na front południowy, do wyzwolenia Rawicza. Jako doświadczony żołnierz skierowany został do szkoły podoficerskiej w Biedrusku.
Walczył na froncie bolszewickim w stopniu kaprala. Skierowany został do 13. Pułku Ułanów Wileńskich. Służył w nim do końca swej służby w Wojsku Polskim, to jest do 25.01.1922 r.
Po służbie wojskowej skierowany został na kurs strażników celnych, po którym pracował w Straży Granicznej na granicy południowej od 1.08.1922 r. aż do II wojny światowej.
Powołany 11.09.1939 r. do wojska walczył w 216 pułku piechoty (Armia „Karpaty”) pod dowództwem ppłk Zygmunta Semergi w okolicach miasta Turka na Ukrainie (niedaleko Lwowa) nad Stryjem. 21 września ze względu na agresję sowiecką 17 września 1939 r. przekroczył granicę węgierską, gdzie został internowany. W internowaniu przebywał do 11.081940 r. w Komarom, Érsekújvár i Ostrzyhomiu (węg. Esztergom). 12.08.1940 r. został wydany władzom niemieckim i przewieziony do obozu jenieckiego Kaisersteinbruch Kriegsgefangenenlager Stalag XVII A. Zwolniony z powodu choroby z obozu 3.09.1940 r. powrócił do Strzałkowa. Pozostały okres od 10.09.1940 r. do końca wojny przepracował w kolejnictwie na dworcu towarowym w Poznaniu.
Po wyzwoleniu, od 3.04.1945 r. pracował w kolejnictwie na stacji kolejowej w Koninie aż do dnia 31.07.1959 r., gdy przeszedł na emeryturę. Później pracował jako sprzedawca w kiosku Ruch-u.
Udzielał się społecznie, był opiekunem społecznym ze strony organizacji ZBoWiD, opiniującym wnioski dotyczące wsparcia materialnego.
Zawarł związek małżeński w dniu 21.01.1947 r. z Janiną (17.03.1917 – 1992) z którą miał 3 córki: Danutę, Kazimierę i Felicję.
Mieszkał w Strzałkowie przy ul. Nowej.
Zmarł w dniu 20.08.1977 r. i został pochowany w Strzałkowie.
Był mianowany na stopień podporucznika.
Odznaczony:
- Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski,
- Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, uchwała Rady Państwa nr 07.26-0.275 z dnia 26.07.1962 r.
