Kazimierz Wróblewski (1898-1972)
Urodził się 7 stycznia 1898 r. w Powidzu, powiat gnieźnieński, jako syn Franciszka i Józefy z domu Adrian.
Był członkiem Soldatenrat (Rady Żołnierskiej) w Powidzu. 28 grudnia 1918 r. wstąpił ochotniczo do Kompanii Powidzkiej dowodzonej przez Józefa Bilskiego i z nią brał udział w rozbrojeniu oddziałów niemieckich w Anastazewie.
Od stycznia do końca marca 1919 r. uczestniczył w walkach z Niemcami pod Chodzieżą i Margoninem. 7 kwietnia 1919 r. został wcielony do 4. Kompanii 4. Pułku Strzelców Wielkopolskich. Do lipca służył na froncie północnym Powstania Wielkopolskiego.
Kompania Powidzka w składzie 4. Pułku była dowodzona przez Stefana Tomaszewskiego , a od 21 lipca 1919 r. przez Antoniego Skotarczaka.
13 lipca 1921 r. został zdemobilizowany w stopniu plutonowego.
24.06.1924 we Wszemborzu zawarł związek małżeński z Zofią Spychaj. Mieszkał wtedy w Parchowie (obecnie pow. bytowski, woj. pomorskie).
Wstąpił do Straży Granicznej i mieszkał w Dziembowie, powiat chodzieski.
Od 1.07.1934 był członkiem Związku Weteranów Powstań Narodowych Rzeczypospolitej Polskiej – Koło Kaczory. Mieszkał wtedy w Dziembówku. Był przodownikiem Straży Granicznej. Został zweryfikowany 30.08.1934 (numer kartoteki 3772, numer Ref. Hist. 11331) – Koło Kaczory. W 1935 r. był kierownikiem/dowódcą Placówki Straży Granicznej I linii „Dziembowo”.
Brał udział w wojnie obronnej 1939 r. Został pod Dziembowem, powiat chodzieski, ranny 1 września 1939 r. W wyniku zranienia przebywał w szpitalach w Gnieźnie, Tarnopolu i Lwowie.
W końcu maja 1940 r. powrócił do domu. Mieszkał w Borzykowie.
Został aresztowany i osadzony w więzieniu w Gnieźnie 1 lipca 1940 r. i oskarżony o przechowywanie broni. Zwolniony 6 października 1940 r.
Ponownie oskarżony przez władze niemieckie o szpiegostwo, aresztowany 29 maja 1942 r., osadzony w Forcie VII i 11 września 1942 r. przeniesiony do obozu Sachsenhausen (Oranienburg), w którym przebywał do 2 maja 1945 r.
Dwukrotnie był aresztowany i w końcu zesłany do obozu koncentracyjnego Sachsenhausen. Tam 3 maja 1945 r. odzyskał wolność wyzwolony przez wojska amerykańskie.
Do kraju powrócił 24 maja 1946 r.
Był członkiem ZBoWiD – Koło Powidz.
Mianowany na stopień podporucznika, uchwała Rady Państwa numer W 15/72
Zmarł 8 czerwca 1972 r. i został pochowany na cmentarzu powidzkim.
Odznaczony:
- Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski w dniu 5 czerwca 1971 r.,
- Krzyżem Walecznych,
- Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, uchwała Rady Państwa numer 11.12-0.913 z dnia 12 listopada 1958 r.