Andrzej Jankowiak (1897-1982)
Urodził się w dniu 24.10.1897 r. w Gorzycach jako syn Jakuba i Marii z domu Łyskawa.
Po ukończeniu szkoły Andrzej zamieszkał u swojej siostry w Mórce w powiecie śremskim.
Jako 18-latek został powołany do wojska niemieckiego i wysłany na front, walczył m.in. pod Verdun. Podczas I wojny światowej służąc w Armii Niemieckiej był ranny w 1918 r.
Od dnia 28.12.1918 r. uczestniczył w działaniach powstańców oddziału zorganizowanego przez Wiewiórowskiego i Nowaka poczynając od opanowania koszar we Wrześni. Razem z oddziałem brał udział w akcjach w Zdziechowej i na froncie północnym w zdobyciu Szubina w dniu 11.01.1919 r., a następnie w walkach w okolicy Budzynia i Chodzieży.
Po powstaniu wielkopolskim walczył w wojnie polsko-bolszewickiej, m.in. w rejonie Mińska.
Ożeniony z Jadwigą z domu Riedel (1911-1982). Małżonkowi zamieszkali na Dębcu, mieli troje dzieci. Z zawodu był malarzem.
Awansowany na stopień podporucznika, uchwała nr W 60/76.
Zmarł w dniu 19.06.1982 r. w Poznaniu i został pochowany na cmentarzu junikowskim 25.06.1982.
Odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, uchwała Rady Państwa nr 12.31-0.3056 z dnia 31.12.1976 r.
