Władysław Szczepański (1898 – 1977)
Władysław Szczepański urodził się 09.10.1898 r. w Kaczanowie jako syn Stanisława i Antoniny z d. Nowaczyk.
Po zakończeniu wojny wstąpił do Straży Ludowej we Wrześni. Od dnia 28.12.1918 r. walczył w szeregach powstańczych o wyzwolenie miasta Poznania, a następnie przeniesiony został jako wyszkolony artylerzysta na północny odcinek frontu. Uczestniczył w walkach o Szubin, Kcynię, Rynarzewo i Nakło koło Bydgoszczy pod dowództwem kpt. Chylewskiego i Ertmana. Oddział, w którym walczył przekształcony został później w Pierwszy Pułk Artylerii Ciężkiej Wlkp. Odznaczył się szczególnie przy zdobywaniu ciężkich dział (haubice 15 cm). Z początkiem marca 1919 r. odkomenderowany został do szkoły podoficerskiej na Sołaczu, w której dowódcą był kpt. Skierski Po 6-ciu miesiącach przeniesiony został do szkoły podchorążych również na Sołaczu. Po skończeniu szkoły podchorążych wcielono go do I dywizjonu 1. Pułku Artylerii Ciężkiej w Poznaniu, gdzie był instruktorem i oficerem gospodarczym do czasu zwolnienia, tj. 20.04.1921 r. w stopniu porucznika. Następnie brał udział w III Powstaniu Śląskim, skąd ostatecznie został zwolniony do rezerwy 25.07.1921 r.
W 1937 r. starał się o Medal Niepodległości. Wniosek odrzucono. Mieszkał wtedy w Poznaniu. Był homeopatą.
W 25.06.1943 r. trafił do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu (nr obozowy 125844). Następnie przeniesiony został do obozu Flossenbürg. Obóz wyzwolono 22.04.1945 r.
Odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, Uchwała Rady Państwa nr: 12.06-0.961 z dnia 1957-12-06
Zmarł w Bytomiu 01.10.1977 r.
