Feliks Osiński (1899 – 1981)
Urodził się 17 maja 1899 r. w Słomowie pow. Września, w rodzinie Bolesława i Rozalii z domu Kabza (syn Bolesława).
W 1918 r. uzyskał maturę w gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu i został wcielony do niemieckiej formacji Landsturm na poznańskim Dębcu. Zwolniony z wojska w listopadzie wrócił do domu w Wilkowie Polskim.
W końcu grudnia uczestniczył w zdobyciu niemieckiego posterunku w Rakoniewicach. Na początku stycznia 1919 r. zgłosił się do organizowanego w Biedrusku 3 Pułku Strzelców i w jego szeregach pełnił służbę na froncie południowym w rejonie Ostrowa, a później uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej w bitwie nad Berezyną i w zdobyciu Bobrujska.
Zdemobilizowany wiosną 1920 r., rozpoczął studia najpierw na Wydziale Prawa, a później przeniósł się na Wydział Rolniczo-Leśny Uniwersytetu Poznańskiego. Latem 1923 r. objął stanowisko nadleśniczego w lasach kórnickich Władysława Zamoyskiego. W październiku 1924 r. przeniósł się do Lasek, gdzie zarządzał lasami Fundacji „Nauka i Praca”, założonej przez prof. Heliodora Święcickiego, rektora Uniwersytetu Poznańskiego. W czerwcu 1928 r. uzyskał stopień inżyniera leśnictwa.
W Laskach pracował do wybuchu II wojny światowej. Zmobilizowany w sierpniu 1939 r., został ranny na początku września i zwolniony ze służby. W ramach niemiecko-sowieckiego porozumienia o wymianie żołnierzy dostał się Przemyślu do niewoli niemieckiej, którą spędził w kilku oflagach jako podporucznik rezerwy. Uwolniony w grudniu 1940 r. wyjechał do Generalnej Guberni, gdzie w 1942 r. objął stanowisko nadleśniczego w Nadleśnictwie Świdnik. Zaprzysiężony żołnierz Armii Krajowej, współpracował ściśle z jej oddziałami. Uratował także wiele osób przed wywózka na roboty do Niemiec, zatrudniając ich do prac leśnych.
Po wkroczeniu Armii Czerwonej do Lublina i rozpoczęciu działalności Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego (PKWN), przystąpił 1 sierpnia 1944 r. wraz z innymi leśnikami do organizowania administracji leśnej jako pierwszy dyrektor lubelskiej Dyrekcji Lasów Państwowych, pełniący także obowiązki Naczelnego Dyrektora LP. Aresztowany przez NKWD w październiku 1946 r. został wywieziony do łagru w Borowiczach, skąd wrócił w marcu 1946 r.
Pracował później w wrocławskiej i gdańskiej Dyrekcji LP, by w 1958 r. objąć stanowisko dyrektora Leśnych Zakładów Doświadczalnych Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu.
Na emeryturę przeszedł w 1966 r. Zmarł 20 listopada 1981 r. i został pochowany w grobie rodzinnym na Cmentarzu Oliwskim w Gdańsku.
Przed wojną został odznaczony Medalem Niepodległości i Krzyżem Walecznych. Po wojnie także otrzymał wiele odznaczeń państwowych i branżowych, m.in. Odznakę Honorową Miasta Poznania i Złotą Odznakę Polskiego Towarzystwa Leśnego.
źródło: Władysław Chałupka – Leśnicy w Powstaniu Wielkopolskim. Słownik Biograficzny. Wyd. Polskie Towarzystwo Leśne Oddział Wielkopolski, Poznań 2021