Teofil Eggebrecht (1893 – 1955)
Urodził się 4 listopada 1893 r. w Poznaniu, syn Wilhelma Augusta Emila Eggebrecht i Władysławy zd. Jaszczyńska.
Od 1903 był uczniem Szkoły Ludowej w Poznaniu. Po ukończeniu w szkoły podjął pracę jako pomocnik w aptece w Lubawie. Następnie po powrocie do Poznania pracował w browarze oraz u swojego ojca w warsztacie ślusarskim.
25 października 1913 został wcielony do Cesarskiej Armii Niemieckiej, w której służył do 20 grudnia 1918 r. walczył w I Wojnie Światowej na froncie zachodnim we Francji. Kolejno awansował aż do stopnia sierżanta, za dzielność odznaczony Krzyżem Żelaznym I i II klasy.
Po powrocie do Polski ochotniczo wstąpił do tworzących się oddziałów powstańczych w Poznaniu do obsługi karabinów maszynowych. Następnie został wcielony do 9 kompanii, 1 pułku strzelców wielkopolskich (późniejszy 55 pułk piechoty wielkopolskiej). W marcu 1919 wraz z pułkiem brał udział w obronie Lwowa, a następnie walczył w wojnie polsko bolszewickiej.
Za swoje zasługi i bohaterską postawę 20 sierpnia 1920 r. odznaczony został Krzyżem Wojennym Virtuti Militari V kl., który odebrał osobiście z rąk Marszałka Józefa Piłsudskiego, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, Odznaką pamiątkowa „Orlęta” za obronę Lwowa, Odznaką Frontu Litewsko – Białoruskiego, Odznaką Pamiątkową Wojsk Wielkopolskich oraz Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918 – 1921.
W 1921 r. został zwolniony z wojska i w stopniu sierżanta przeniesiony do rezerwy.
Z więziennictwem związany od 9 sierpnia 1928 r., służył w Więzieniu Karno Śledczym w Gnieźnie.
Mieszkał w Gnieźnie przy ulicy Winiary 7. Następnie przeniesiono go do Więzienia we Wrześni, a w późniejszym czasie do Kolonii Karno Rolniczej w Targowej Górce k. Nekli.
Wraz z żoną i dwójką dzieci mieszkał w Gnieźnie przy ul Tumskiej 11. Należał do Związku Weteranów Powstań Narodowych Koło w Gnieźnie, pełnił funkcję oficera sztandaru koła.
Zmarł w 1955, pochowany na Cmentarzu św. Wawrzyńca w Gnieźnie, sektor D, nr rzędu 12,nr grobu 17.
