Leon Krygier (1898 – 1955)
Urodził się 25.06.1898 r. w Szemborowie jako syn Mikołaja i Heleny z domu Kantorczyk. Po ukończeniu szkoły powszechnej uczył się w zawodzie tapicera.
W 1916 r. został powołany do Armii Niemieckiej, skąd w dniu 14.12.1918 r. został zwolniony.
Brał udział w Powstaniu Wlkp. na terenie powiatu wrzesińskiego. Od dnia 22.01.1919 r. skierowany do Poznania do 1. Pułku Artylerii, z którym brał udział w walkach na froncie zachodnim. Następnie został przeniesiony do 7. Dywizjonu Artylerii Konnej. Brał udział w wojnie z bolszewikami. Zdemobilizowany w stopniu plutonowego.
W 1920 r. w Poznaniu ożenił się z Heleną Michalak. Miał z nią dwóch synów: Zdzisława (1920) i Mariana (1922). W 1928 r. zawarł związek małżeński z Janiną Filipowicz. Mieli dwie córki: Bożenę (1937) i Marię (1940).
Pracował w poznańskim Stomilu na Starołęce. Mieszkał w Żabikowie przy ul. Poznańskiej a po wojnie w Luboniu. Pracował jako spawacz.
Zweryfikowany przez Związek Powstańców Wlkp. w dniu 11.04.1933 r. pod numerem 7822 (numer kartoteki 206). Należał do Związku Powstańców Wlkp. w Kole Żabikowo.
Odznaczony Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921.
Zmarł w dniu 20.02.1955 r. i został pochowany na cmentarzu w Żabikowie.
Leon Krygier – „Lubonianie w Powstaniu Wielkopolskim”