Ignacy Kujawa (1890-1979)
Urodził się w dniu 31.07.1890 r. w Nowym Strzyżewie, powiat Gniezno, jako syn Michała i Marianny z domu Antkowiak.
Brał udział w strajku szkolnym. W celu zdobycia praktyki wyjechał do Niemiec.
Tam w 1914 roku powołano go do wojska. Brał udział w I wojnie światowej od 2.08.1914 do 10.11.1918 r., uzyskując stopień kaprala. Ranny leczony był w szpitalu w Legnicy (1.07.-1.08.1918) oraz Wrześni (2.08.-20.09.1918).
W okresie powstania wielkopolskiego od 1.01.1919 do 1.02.1920 r. był dowódcą pododdziału ciężkich karabinów maszynowych i walczył na froncie północnym.
Po uformowaniu jednostek wojska polskiego wszedł w skład 9. Pułku Strzelców Wlkp. (67. Pułku Piechoty). Z tym pułkiem przeniesiony do Krotoszyna walczył w okolicach Rawicza i okolicach Leszna.
Odszedł z wojska w stopniu sierżanta sztabowego w dniu 15.03.1923 r.
Ożenił się w 1920 r. z Pelagią Wilkowską (1899-1980) i miał z nią trzy córki: Janinę (1924-2006), Włodzimierę zamężną Ciesielską (1929-2002) i Leokadię zamężną Waberską.
Członek ZBoWiD-u od 20.01.1959 r. nr legitymacji 202934.
Zmarł 9.08.1979 r. w Poznaniu.
Odznaczony:
- Krzyżem Walecznych nr rozkazu 210.11.1.21,
- Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, uchwała Rady Państwa nr 02.29-0.40 z dnia 29.02.1960 r.,
- Medalem Niepodległości.
