Maria Thiel (1886-1940)
Urodziła się 26 stycznia we Wrześni jako córka adwokata i notariusza Stefana oraz Marii z Krajewskich. Studiowała literaturę i historię na Uniwersytecie Lwowskim. Była aktywnym członkiem Stowarzyszenia Pań Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo.
W 1911 wystąpiła z inicjatywą założenia we Wrześni ochronki, co doczekało się realizacji dopiero po rozpoczęciu działań wojennych (1915). Zajmowała się osobami i grupami społecznymi zdemoralizowanymi lub zagrożonymi patologiami, a także chorymi i sierotami.
Od 1912 była prezesem Towarzystwa Czytelni dla Kobiet, prowadząc w środowisku bardzo aktywną działalność kulturalno-oświatową i społeczną.
Od 1905 rozpoczęła organizowanie sieci tajnego nauczania z zakresu literatury i historii Polski we Wrześni i powiecie (szczebel podstawowy i gimnazjalny). Spowodowało to interwencję landrata, który zagroził jej poważnymi konsekwencjami prawnymi. W rezultacie działalność została jedynie głębiej zakonspirowana.
W czasie powstania wielkopolskiego opiekowała się rannymi oraz aprowizacją oddziałów polskich w Ostrzeszowskiem.
W 1939 została aresztowana przez gestapo i osadzona w Forcie VII w Poznaniu. Zwolniona w lutym 1940 na podstawie fałszywych dokumentów, próbowała przekroczyć granicę Generalnego Gubernatorstwa, aby połączyć się z rodziną. Osadzona w obozie w Łodzi, zmarła tam 14 listopada 1940. Po wojnie zwłoki ekshumowano i złożono w rodzinnym grobowcu w Doruchowie k. Ostrzeszowa.
Była żoną swego kuzyna, ziemianina Stanisława Łucjana Thiela, pułkownika i pośmiertnie generała brygady, dowódcy oddziałów powstańczych w Ostrzeszowskiem. Małżeństwo miało dzieci: Stanisława, Katarzynę, Krystynę i Kazimierza.
Biogram pochodzi z Wrzesińskiego Słownika Biograficznego, autor: Roman Nowaczyk (Stańczyk)