Leon Antczak (1897 – 1936)
Urodził się 28.03.1897 r. w Sokolnikach pow. wrzesiński jako syn rolnika Onufrego i Józefy z d. Owczarzak.
Ukończył szkołę powszechną w Bieganowie (1903-1911). Potem pracował na roli.
W 1915 r. został zaciągnięty do pruskiej armii, 20. pułku w Poznaniu. Po 2 miesiącach wysłano go na front zachodni nad rzeką Sommą. Przebywał tam do wybuchu rewolucji.
Po powrocie z frontu przystąpił do powstańców wielkopolskich we Wrześni. Brał udział w walkach pod Zdziechową koło Gniezna. Potem został przydzielony do 3 p.a.p. i walczył na froncie zachodnim pod Nakłem. Następnie służąc w 14 p.a.p. 12 baterii na froncie wschodnim uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej, za co został odznaczony orderem Virtuti Militari V klasy (legitymacja nr 3464, dekret nr 11434/V.M. z 03.02.1922 r.). Bombardier. Wsławił się walecznością i odwagą w walkach pod Prudnem, gdzie objął komendę nad działem. Na jego rozkaz jego podkomendni odczepili armatę i celnymi strzałami ostrzelali pozycje bolszewickie na froncie XIII. Wzorowo wypełnił funkcję celowniczego. Nie poniósł żadnej straty oprócz jednego rannego konia.
21.04.1921 r. został zwolniony z wojska jako rocznik niepoborowy.
Ożenił się z Marianną Szamburską (1888-1973). Do 1922 r. mieszkał w Gnieźnie. We wrześniu 1922 r. wyjechał do Francji, gdzie pracował w Lens jako górnik. Mieszkał w Lievin. Należał tam do organizacji byłych wojskowych i rezerwistów. Z uwagi na pogarszające się warunki pracy Leon Antczak wrócił do Polski w 1935 r. i zamieszkał w Międzychodzie, gdzie 1.06.1935 r. otrzymał pracę jako pracownik kontraktowy w Urzędzie Pocztowym.
Miał 2 dzieci: syna Bolesława (1922-1979) i córkę Janinę (1925-?).
Zmarł 29.06.1936 r. w Międzychodzie i został pochowany na tamtejszym cmentarzu.
Biogram opracował Jarosław Dominik Górski.