Ludwik Budzyński (1894 – 1980)
Urodził się 10.08.1894 r. w Katarzynowie jako syn Franciszka i Antoniny z domu Łyskawa. Z zawodu był górnikiem i pracował w Essen.
Po I wojnie światowej skąd wrócił ranny, zgłosił się jako ochotnik do powstańczej kompanii w Poznaniu. Dowódcą oddziału był późniejszy generał Kąkolewski. Brał udział w walkach powstańczych pod Kopanicą i Małym Grójcem w składzie II Batalionu Garnizonowego w Poznaniu. Z Małego Grójca kompania jego została przydzielona na teren frontu północnego i brał udział w walkach pod Kcynią, Wyrzyskiem, Wysoką itd. oraz został odkomenderowany pod Chodzież jako instruktor.
Po zakończonym Powstaniu Wlkp. został wcielony do wojska i tam służył do 1920 r. gdy został zwolniony do rezerwy. Zdemobilizowany w stopniu szeregowca.
Za udział w Powstaniu Wlkp. został w 1939 r. przez Niemców wysiedlony do Generalnej Guberni i tam przebywał do końca wojny.
W 1945 r. powrócił do Obornik.
Zmarł w dniu 23.03.1980 r. w Obornikach.
Odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, uchwała Rady Państwa nr 01.24-0.25 z dnia 24.01.1958 r.