Łucjan Dąbrowski (1898 – 1979)
Urodził się w dniu 5.01.1898 r. w Jarocinie jako syn Rocha i Łucji z domu Morawskiej.
Pobrany do Armii Niemieckiej służył w 6. Batterie Landwehr-Fußartillerie-Bataillon nr 65, gdzie został w 1918 r. ranny.
Wstąpił w dniu 15.12.1918 r. jako inwalida wojny światowej do oddziału powstańczego w Jarocinie pod dowództwem ppor. Klażyńskiego i został wcielony do Komendy Dworcowej w Jarocinie pod dowództwem ppor. W. Wawrzyniaka. Na tym stanowisku rozbrajali luźne oddziały niemieckie, powracające z frontu wschodniego, tutaj pełnił służbę do końca 1919 r. W czasie zajmowania przez Wojsko Polskie ziemi pomorskiej został przeniesiony w dniu 5.01.1920 r. wraz z ppor. Wawrzyniakiem do Komendy Dworcowej w Więcborku, później do Nakła i Bydgoszczy. Zdemobilizowany 26.04.1821.
Z zawodu był malarzem dekoracyjnym. Mieszkał we Wrześni. Ożeniony z Czesławą.
Awansowany na stopień podporucznika, uchwała nr W 2/72.
Był członkiem Związku Weteranów Powstań Narodowych Rzeczypospolitej Polskiej od 2.04.1935 r. Należał do Koła Września tego Związku.
Zmarł w dniu 2.11.1979 r. i został pochowany w rodzinnym grobie na cmentarzu parafialnym w Miłosławiu.
Odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, uchwała Rady Państwa nr 03.06.-0.196 z dnia 6.03.1974 r.
