Ignacy Grobelniak (1898 – 1942)
Urodził się 13.07.1898 r. w Bieganowie jako syn Marcina i Michaliny z d. Kardasz.
Od 6 do 14 roku życia uczęszczał do szkoły powszechnej w Chociczy Wielkiej.
W 1916 r. został wcielony do armii pruskiej. W czasie działań wojennych był dwa razy ranny. W listopadzie 1918 przebywał w szpitalu.
Po powrocie do domu wstąpił w szeregi powstańcze. Walczył z kompanią wrzesińską pod Żninem i Szubinem.
Następnie został wcielony do 1. Pułku Strzelców Wielkopolskich (55 pp). W marcu 1919 z pułkiem tym wyruszył pod Lwów, a następnie na front litewsko-białoruski. Za swą niezwykłą odwagę podczas wojny polsko-bolszewickiej został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari (nr 3026). Otrzymał również Krzyż Walecznych.
W styczniu 1922 wstąpił w szeregi Straży Celnej a następnie Straży Granicznej.
Od 7.01.1935 r. był członkiem Związku Weteranów Powstań Narodowych Rzeczypospolitej Polskiej – Koło Białośliwie (pow. wyrzyski).
Został zweryfikowany jako powstaniec 3.10.1935 r. (numer kartoteki 8911, numer Ref. Hist.16197).
W 1937 r. został odznaczony Medalem Niepodległości. Mieszkał wtedy w miejscowości Wysoka (pow. wyrzyski) Rynek 57. Był przodownikiem straży granicznej.
Brał udział w kampanii wrześniowej, podczas której dostał się do niewoli. Przebywał w obozie jenieckim Stalag IXA, numer jeniecki 6022. Następnie był więziony w Forcie VII w Poznaniu, gdzie zmarł dnia 11.02.1942 r. Zgodnie z oficjalną informacją przyczyną śmierci było zapalenie płuc (nr aktu zgonu w niemieckich księgach urzędu stanu cywilnego w Poznaniu – P 587/1942, przyczyna zgonu – zapalenie płuc).
Biogram Ignacego Grobelniaka na stronie Muzeum Polskich Formacji Granicznych.
