Stefan Grzegorek (1895-1979)
Urodził się w dniu 17 października 1895 r. w Kruszewie powiat Czarnków jako syn Ignacego i Rozalii z domu Hoffmann.
W latach 1902 do 1909 uczęszczał do czteroklasowej szkoły powszechnej. W 1905 r. brał udział w strajku szkolnym. Po ukończeniu szkoły mieszkał z rodzicami i pracował w gorzelni jako palacz. W dniu 10 maja 1915 r. został powołany do Armii Niemieckiej. Wcielony do 8. Kompanii Infanterie Regiment numer 49 w Gnieźnie był podczas walk dwukrotnie ranny: w 1915 i 1918 r. Walczył na froncie wschodnim i zachodnim, z którego powrócił do domu w grudniu 1918 r.
Brał udział w Powstaniu Wielkopolskim od 6 stycznia 1919 r. walcząc w Czarnkowie w dniu 8 stycznia 1919 r. pod dowództwem ppor. Pokrywki i Walkowicach oraz Romanowie w dniu 13 lutego 1919 r. pod dowództwem ppor. Józefa Króla.
W maju 1919 r. został wcielony do 10. Kompanii 9. Pułku Strzelców Wielkopolskich pod dowództwem por. Masłeka i pełnił służbę na froncie w miejscowościach Lipiny, Sulmierzyce, Rawicz.
Od kwietnia 1920 r. brał udział w wojnie przeciw bolszewikom. Po zakończeniu działań wojennych do ukończenia wojny na froncie wschodnim.
Od 21.IV.1922 do 30.VIII.1939 Straż Graniczna i kolejno:
- 1.04.1928-10.09.1936 Placówka I Linii Zawale Komisariat Śniatyń, Inspektorat Graniczny Kołomyja
- 1.02.1934 zaszeregowany do XI grupy uposażenia
- 10.09.1936-do wybuchu wojny Placówka I Linii Załucze, Komisariat Śniatyń, Inspektorat Graniczny Kołomyja.
Wybuch II wojny światowej spowodował wcielenie służb mundurowych w skład Wojska Polskiego. Z dniem wybuchu został wcielony do wojska, z którym 17 września przekroczył granicę rumuńską. Został internowany w Buzău. W listopadzie 1939 uciekł z internowania i udał się do Bukaresztu. Po otrzymaniu paszportu z polskiej ambasady wypłynął w nocy z 27 na 28 grudnia 1939 statkiem do Francji. We Francji tworzyły się wówczas polskie siły zbrojne. Tu został skierowany do obozu w Parthenay i przydzielony do2. Kompanii CKM 6. Pułku Piechoty. W maju 1940 r. wyruszył na front i podczas walk w dniu 10 kwietnia 1940 r. został ranny i przewieziony do szpitala Neufchâtel-en-Bray. Po opanowaniu terenu przez Niemców 16 kwietnia 1940 r. dostał się do niewoli, do Stalagu XIII w Fallingbostel, w Dolnej Saksonii, na północnym zachodzie Niemiec. Obóz został wyzwolony przez wojska amerykańskie 12 kwietnia 1940 r. Wkrótce wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych we Francji. Po demobilizacji 20 sierpnia 1947 r. powrócił do Polski.
Podjął pracę jako pracownik umysłowy w Urzędzie Celnym w Rzepinie i pracował tam do 31 grudnia 1964 r. a z dniem 1 stycznia 1965 przeszedł na emeryturę.
Z zawodu był robotnikiem. Ukończył I Kurs Nauki Obywatelskiej na Powszechnym Uniwersytecie Korespondencyjnym.
Zawarł związek małżeński z Barbarą Helak (31.10.1900 – 1.07.1991), z którą miał syna Bolesława (1.06.1930-30.03.2016).
Awansowany na stopień podporucznika, uchwała numer W 26/75.
Zmarł w dniu 13.09.1979 r. i został pochowany na wrzesińskim cmentarzu komunalnym.
Odznaczony:
- Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, uchwała Rady Państwa z dnia 16.12.,1976 r.,
- Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, uchwała Rady Państwa nr 02.27-0.258 z dnia 27.02.1976 r.
- Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921
- Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
- Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę,
- Odznaką Pamiątkową Straży Granicznej.
