Stefan Ignaszak (1891 – ?)
Urodził się 15.12.1891 w Zielińcu jako syn Wawrzyńca i Marianny z d. Falkowskiej.
W latach 1897-1905 uczęszczał do szkoły podstawowej w Bieganowie. W 1905 r. brał udział w strajku szkolnym. W 1911 został powołany do armii niemieckiej. Jak żołnierz niemiecki walczył w I wojnie światowej.
Brał udział w Powstaniu Wielkopolskim. Walczył w Kompanii Wrzesińskiej. Brał udział w walkach o Gniezno, Zdziechowę. W lutym 1919 r. został wcielony do Żandarmerii Krajowej.
W 1927 emerytowany z powodu choroby nabytej w służbie. W 1932 r. objął pracę w magistracie w Więcborku jako poborca. Tam pracował do wybuchu II wojny światowej. 17 września został aresztowany i osadzony w obozie Karolewo, następnie przewieziony do Sachsenhausen, a następnie do Dachau. Został zwolniony w kwietniu 1942 r. a po miesiącu znów aresztowany i osadzony w obozie w Potulicach, gdzie przebywał do końca wojny.
Po powrocie do domu w styczniu 1945 r. podjął pracę w Prezydium Miejskiej Rady Narodowej jako referent gospodarki rolnej. W 1950 r. rozpoczął pracę w Państwowym Ośrodku Maszynowym Witunia jako magazynier. W 1958 przeszedł na rentę.
Odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, Uchwała Rady Państwa nr: 12.22-0.764 z dnia 1966-12-22.
Uchwałą RP W 15/72 mianowany na podporucznika.