Urodził się 22.10.1870 r. w Poznaniu jako syn Mikołaja i Jadwigi Hoffman. Wykształcenie zdobywał w gimnazjum Marii Magdaleny oraz seminarium duchownym w Poznaniu. Święcenia kapłańskie otrzymał 16.12.1894 r.
Pracę duszpasterską rozpoczął jako wikariusz w Kotlinie w 1894 r. Następnie była parafia pod wezwaniem św. Marcina w Poznaniu i parafie w Nietrzanowie, Witkowie i Strzelnie. W 1899 r. został administratorem w Grabach a od 1901 r. wpierw administratorem a potem proboszczem w Szemborowie. Tu wybudował nowy kościół.
Prowadził rozległą działalność społeczną. Był współzałożycielem kółka rolniczego, spółdzielni mleczarskiej, członkiem Towarzystwa Pomocy Naukowej im. K. Marcinkowskiego, Towarzystwa Czytelni Ludowych, członkiem zwyczajnym Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk od 1916 r. Prowadził dział rozrywek umysłowych w Orędowniku Wrzesińskim.
Orędownik Wrzesiński 1934.12.15 nr 146 donosił:
„Ks. Proboszcz Konarski w Szemborowie obchodzi w niedzielę dnia 16 grudnia 1934 r. 40-1etni jubileusz Kapłaństwa. Ogólnie szanowany a przez parafian wśród, których trzydzieści kilka lat pracuje jako duszpasterz bardzo kochany – pracuje niezmordowanie w różnych dziedzinach życia społecznego powiatu. Będąc od blisko 30 lat sekretarzem towarzystwa pomocy naukowej Dr. Karola Marcinkowskiego kilkuset młodzieńcom naszego powiatu dopomógł do uzyskania możliwości kształcenia się w szkołach średnich, fachowych i na studiach uniwersyteckich.
Szczególną życzliwością, Jubilata cieszyło się wydawnictwo „Orędownika Wrzesińskiego”, którego od pierwszych numerów był stałym współpracownikiem, starając się o podniesienie poziomu i zainteresowania się miejscowym organem.
Przezacnemu Jubilatowi przesyła redekcja na tej drodze serdeczne życzenia aby nam w długie jeszcze lata żył i pełen dobrotliwego humoru i pomysłów swą współpracą pomagał nadal w osięgnięciu tego celu.
Redakcja.”
Okupację hitlerowską przeżył w Stawie i Warszawie. Po wojnie objął znów parafię szemborowską oraz brudzewską i mielżyńską. Został mianowany przez prymasa kardynała Hlonda w 1946 r. kanonikiem honorowym kapituły metropolitalnej gnieźnieńskiej.
Po II wojnie światowej działacz społeczny i narodowy, pierwszy przewodniczący komisji będącej centralnym organem „księży – patriotów”. Głównym celem działalności „księży – patriotów” była likwidacja organizacji kościelnej „Caritas”.
Grupa księży powołała do życia Główną Komisję Księży przy ZBoWiD na czele której stał ks. kan. Edmund Konarski. Lojalni względem władzy księża czerpali ze strony państwa liczne korzyści materialne. Mianowany przez prymasa Wyszyńskiego dziekanem witkowskim, za zaangażowanie w ten ruch został tej funkcji pozbawiony.
Zmarł 27.10.1951 r. w Szemborowie i tam został pochowany.
