Aleksander Kurowski (1879-1958)
Urodził się 11 lutego we Wrześni jako syn szewca Tomasza i Antoniny Rogowskiej.
Był członkiem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”.
Od 1899 służył w armii pruskiej, a następnie pracował w biurze notarialnym. W wojnie 1914 1918 walczył jako żołnierz armii pruskiej na froncie francuskim. Od sierpnia 1917 był dowódca kompanii w Jeleniej Górze.
29 grudnia 1918 zgłosił akces do powstańczego oddziału Mieczysława Palucha w Poznaniu i był dowódca szkoły podoficerskiej przy 10 pułku strzelców wielkopolskich (późniejszy 68 pp).
Był dowódcą batalionu i pułku na froncie litewsko-białoruskim. Wykazał się wielką odwagą osobistą w ofensywie na Mińsk jako dowódca 4 pułku strzelców wielkopolskich i został awansowany do stopnia majora. Od 1922 był dowódcą baonu sztabowego 69 pp i szefem oddziału IV Dowództwa Okręgu Korpusu, a następnie kierował Powiatową Komendą Uzupełnień w Gnieźnie. Od 1929 pracował na różnych stanowiskach administracyjnych.
Podczas okupacji był pracownikiem Rady Głównej Opiekuńczej. Po wyzwoleniu był urzędnikiem, ale od 1947 pozostawał bez źródeł utrzymania.
Był żonaty z Leokadia Lewik i miał z nią czworo dzieci: Jerzego, Aleksandrę, Bożenę i Zbigniewa.
Zmarł 23 czerwca 1958 i został pochowany na Cmentarzu Junikowskim.
Biogram pochodzi z Wrzesińskiego Słownika Biograficznego, autor: Roman Nowaczyk (Stańczyk)
