Tadeusz Nowaczkiewicz (1892-1956)
Ukończył gimnazjum w Krotoszynie i rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Wrocławskim, przerwane powołaniem do służby w wojsku pruskim (54 pułk piechoty we Wrocławiu). Uzyskał stopień podlekarza i otrzymał skierowanie do pracy w szpitalu wojskowym w Prudniku, a następnie w lazarecie dla jeńców w Lamsdorf k. Nysy. Służbę przerwał koniec wojny i wydarzenia rewolucyjne w Niemczech.
Na początku 1919 przedostał się do Wielkopolski i wziął udział w kampanii na froncie północnym powstania wielkopolskiego (rejon Gołańczy, pow. wągrowiecki).
Później znalazł się w obsłudze I Wielkopolskiej Kompanii Sanitarnej i pracował jako podlekarz w szpitalu wojskowym nr 10 na poznańskich Jeżycach.
Podczas wojny polsko-bolszewickiej jednostka ta ruszyła na odsiecz Lwowa jako III batalion 68 pp (10 pułku wielkopolskiego). Był przez cały czas w walce, mimo że otrzymał przydział sanitarny. W 1923 odkomenderowano go do ukończenia studiów na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie w 1924 uzyskał dyplom lekarski podpisany przez rektora – znanego poetę Jana Kasprowicza. Jego specjalnością była ginekologia.
W 1924 otrzymał przydział do macierzystego 68 pp i zamieszkał we Wrześni. Równolegle prowadził Powiatową kasę Chorych na Gnieźnieńskiej. Po ukończeniu specjalizacji internistycznej odszedł z wojska i był lekarzem Powiatowej Kasy Chorych (1931). W 1934 objął stanowisko lekarza rejonowego w Ubezpieczalni Społecznej we Wrześni Oddział Gniezno. W sierpniu 1935 został wybrany prezesem Miejskiego Klubu Sportowego „Victoria” i było to zadanie niezwykle trudne, gdyż klubowi groziło rozwiązanie po ekscesach na stadionie. Zażegnał wszelkie konflikty środowiskowe i Victoria weszła na drogę intensywnego rozwoju.
Podczas kampanii wrześniowej był ordynatorem oddziału wewnętrznego szpitala wojskowego nr 701 w Chełmie Lubelskim. W czasie okupacji miał prawo leczenia Polaków i praktykował w rynkowej kamienicy Koniecznych. Cieszył się pełnym zaufaniem podziemia wrzesińskiego, które przekazało mu aparat nasłuchowy zagranicznych stacji radiowych, ukryty w maszynce do gotowania stojącej na widocznym miejscu w poczekalni. W 1944 został aresztowany przez gestapo i osadzony w Żabikowie, skąd odtransportowano go do obozu koncentracyjnego w Gross-Rosen.
Wrócił w maju 1945 i mimo fatalnego stanu zdrowia podjął pracę zawodową oraz objął na rok funkcję prezesa Victorii. Był kierownikiem Przychodni Obwodowej i Rejonowej, a także lekarzem rejonowym ZUS. Jego prywatną pasją była gra w tenisa oraz myślistwo ze szkolonymi przez siebie psami.
W 1925 zawarł związek małżeński z wrześnianką Marią Kaczorowską, z którą miał troje dzieci: Olgę, Elżbietę oraz Ryszarda.
Zmarł 20 września 1956 w szpitalu poznańskim i został pochowany na Cmentarzu Parafialnym we Wrześni.
Biogram pochodzi z Wrzesińskiego Słownika Biograficznego, autorzy: Roman Nowaczyk (Stańczyk) oraz Marian Torzewski