Karol Słubicki (1871 – 1935)
Urodził się 10.07.1871 r. w Pobiedziskach, w ziemiańskiej rodzinie, z ojca Aleksandra i matki Julii z Tiehlów, jako ósme z rzędu dziecko. Mając 2 lata zachorował bardzo ciężko na ospę. Zdesperowana matka złożyła wówczas ślubowanie, że skoro wyzdrowieje, wychowa i odda go na służbę Bogu.
Edukację rozpoczął w domu rodzinnym. Od ósmego roku życia zaopiekowało się nim i jego wykształceniem wujowstwo prof. Lindnerowie z Poznania, przy pomocy i pod opieką których pobierał nauki w gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu a kończył je maturą w Krotoszynie.
Studia teologiczne ukończył w Poznaniu i Gnieźnie. 25.02.1896 r. został wyświęcony na kapłana. Pod kierunkiem księdza Sołtysińskiego, pracował w charakterze wikariusza przy kościele Św. Trójcy w Gnieźnie w okresie od 25.02.1896 r. do 11.07.1897 r., po czym zarządzał parafią Samoklęski pod Nakłem od 12.07.1897 r. do 31.12.1903 r. Tu w ciągu 6 lat zdobył doświadczenie do samodzielnej pracy duszpasterskiej i tu pochował swego ojca.
Po ośmiu latach pracy kapłańskiej został mianowany wpierw administratorem (01.01.1904 do 29.05.1904), a wkrótce proboszczem w Graboszewie. Tam pełnił funkcję asesora dekanalnego, a od 1909 prodziekana. W 1909 r. mianowany został dziekanem dekanatu powidzkiego i od 01.01.1911 administratorem parafii w Powidzu. Prowadził różnorodną działalność społeczną.
W 1905 r. został członkiem „Straży”, organizacji wspierającej sprawy polskie w państwie pruskim. W 1910 r. przystąpił do innej nowo powstałej organizacji politycznej – „Związek Narodowy”, która grupowała konserwatystów wielkopolskich.
W 1915 r. prowadził zbiórki pieniędzy dla Komitatu Pomocy Ludności Królestwa Polskiego. Jako wieloletni członek Towarzystwa Czytelni Ludowych (TCL) upowszechnił czytelnictwo wśród swych parafian. W latach 1905 – 1906 reprezentował TLC na zjazdach jako delegat ówczesnego powiatu witkowskiego.
Żył bardzo skromnie. W ciągu przeszło trzydziestoletniej pracy na stanowisku proboszcza i dziekana w Graboszewie, z ofiar kolędy ogrodził murowanym płotem plebanię i cmentarz, na którym pochował swą matkę i siostrę. Jako proboszcz i dziekan prowadził życie prawdziwie pobożne i kontemplacyjne. Wobec wszystkich odznaczał się niezwykłą uprzejmością i delikatnością.
Nie zważając na symptomy choroby świadczył posługę kościelną, wskutek czego w 1935 r. zaziębił się w konfesjonale, z czego wywiązało się zapalenie płuc. Zaopatrzony Sakramentami świętymi przez ks. prof. Jernajczyka, zmarł w Lecznicy Powiatowej we Wrześni 14.05. 1935 r. Pochowany został w Graboszewie w grobie z matką i siostrą.
Pogrzeb ks. dziekana Słubickiego, na który przyjechali ks. infułat Styczyński i ks. kan. Greinert z Gniezna, wszyscy księża dekanatu Powidzkiego i z sąsiednich dekanatów, oraz wielka ilość parafian graboszewskich i ludzi z sąsiednich parafii, odbył się 18.05.1935 r. w Graboszewie.
Na podstawie opracowania Tadeusza Panowicza z Pobiedzisk
