Wacław Wętkowski (1890 – 1964)
Wacław Wętkowski (po zmianie Wędkowski) urodził się 23.07.1890 w Cieninie Kościelnym jako syn Józefa i Weroniki z d. Berdzińskiej (śl.1880 w Kowalewie-Opactwie). Józef i Weronika mieli czwórkę dzieci: Teresa (1881), Wacław (1890), Czesław (1893), Aleksander (1896).
Józef Wętkowski jako kowal folwarczny przenosił się po różnych majątkach. Ostatnim była Nekla-Hauland, czyli dzisiejsza Nekielka, gdzie koń podczas podkuwania kopnął go w brzuch. Przewieziony do szpitala w Poznaniu, zmarł w 1911 roku i został pochowany na cmentarzu w Nekli.
W czasie I wojny Wacław, a także jego brat Aleksander (ur. 1896 Skorzęcin) zostali powołani do wojska i walczyli w armii niemieckiej.
Po zakończeniu wojny Wacław przystąpił do powstania i walczył w kompanii witkowskiej, która wchodziła w skład batalionu gnieźnieńskiego pod dowództwem porucznika Cymsa o oswobodzenie Janikowa, Mątew i Inowrocławia. Zdemobilizowany w stopniu starszego sierżanta.
Jego brat Aleksander dostał się do niewoli francuskiej i wstąpił do Armii gen. Hallera, która przybyła do Polski na pomoc dla powstania wielkopolskiego i później walczył w wojnie polsko-bolszewickiej.
Wacław mieszkał w Rudach gm. Strzałkowo, gdzie był kowalem i prowadził gospodarstwo. Ożenił się w 1919 roku wojnie z Heleną Reńską. Helena była córką kowala Stanisława Reńskiego, po którym Wacław przejął kuźnię i dokupił ziemię.
Należał do strzałkowskiego koła Związku Weteranów Powstań Narodowych od dnia 11.02.1935 r.
Działał w Ochotniczej Strazy Pozarnej w Rudach (od 1937 pełnił funkcję prezesa). Od jesieni 1944 był więźniem Żabikowa.
Nie chciał przyjąć krzyża powstańczego od ówczesnej władzy, bo był zaciekłym antykomunistą, mówił, że przyjmie tylko od wolnej Polski, której jednak nie doczekał.
Zmarł 01.07.1964 w Rudach i został pochowany w Brudzewie.
Brat Wacława – Czesław Wętkowski był znanym rzeźbiarzem pałuckim.
Biogram napisał wnuk Janusz Dzikowski.