Ignacy Zydorek (1899 – 1973)
Urodził się 8.12.1899 r. w Brudzewie jako syn Józefa i Magdaleny z domu Kujawskiej.
Brał udział w Powstaniu Wlkp. od dnia 7.01.1919 r., pod dowództwem ppor. Mieczysława Rolińskiego, w walkach o Skrzetusz pow. Chodzież. Po zwiększeniu się liczebnie oddziału, oddział ten został wcielony do 1. Kompanii Rogozińskiej, pod dowództwem por. Skotarczaka Wiktora. Wraz z kompanią brał udział w walkach o Budzyń, Czarnków i Chodzież. Kompania ta weszła w skład tworzącego się 4. Pułku Strzelców Wlkp., w którym w dalszym ciągu brał udział w walkach na froncie północno – zachodnim przeciw Niemcom, gdzie został ranny. Po wyleczeniu został uznany za niezdolnego do służby wojskowej i zwolniony w 1921 r.
Po zwolnieniu z wojska zdał egzamin czeladniczy w 1924 r., na stolarza, i jako stolarz pracował w firmie „Nowakowski i Synowie”, a następne w Zakładach Cegielskiego w Poznaniu, aż do wybuchu II wojny światowej.
W czasie okupacji pracował jako stolarz przy ul. Artyleryjskiej.
Po wyzwoleniu pracował w Wytwórni Wyrobów Tytoniowych w Poznaniu.
Od 1967 r. jest na emeryturze.
Udział w Powstaniu Wlkp. udokumentował zaświadczeniem z Centralnego Archiwum Wojskowego nr 5787.
Żonaty z Władysławą (1905 – 1987).
Zmarł w dniu 17.08.1973 r. i został pochowany w rodzinnym grobie na Cmentarzu Junikowskim.
Odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, uchwała Rady Państwa nr 11.11.-0.1072 z dnia 11.11.1971 r.
