Ludwik Kowalski (1895 – 1946)
Urodził się w dniu 18.08.1895 r. w Chociczy (Nowe Miasto) powiat Jarocin jako syn Jakuba i Katarzyny z domu Michalskiej.
Po ukończeniu szkoły w Dębnie pracował przy rodzicach na roli.
W listopadzie 1915 r. został powołany do armii niemieckiej do 47 pp w Śremie. Po przeszkoleniu wysłany został na front zachodni, na którym walczył do 1917 r. Następnie przeniesiono go na front rosyjski pod Baranowicze. W marcu 1918 ponownie trafił na front francuski. W październiku 1918 r. dostał urlop, z którego na front już nie powrócił.
Brał udział w Powstaniu Wielkopolskim (Kolekcja akt Powstańców Wielkopolskich I.487.16822). 22 stycznia 1918 zgłosił się jako ochotnik do batalionu jarocińskiego. Przydzielony został do 3. Kompanii. Brał czynny udział w walkach pod Rawiczem i Sarnową. Następnie został wcielony do 3. kompanii 11. Pułku Strzelców Wielkopolskich. Jako jedynak został zwolniony z wojska w listopadzie 1919 r. Powołany został ponownie 28 lipca 1920 r. i wcielony do 60 pp. Z tym pułkiem brał udział w walkach z bolszewikami. Zdemobilizowany został w 1921 r. z 60pp w stopniu szeregowca.
Po zwolnieniu z wojska rozpoczął pracę w majętności Dębno.
W 1920 r. w Dębnie zawarł związek małżeński ze Stanisławą Włodarczyk. Dzieci: Antoni (1921), Marianna (1922), Franciszka (1924), Helena (1928), Kazimierz (1933).
Zmarł w dniu 28.01.1946 r. w Górach – folwarku koło Nowego Miasta i został pochowany na cmentarzu w Dębnie.
