Ja, Budziński Teofil urodzony 15 grudnia 1895 roku w Pyzdrach powiat Września, z ojca Tomasza i Michaliny z domu Orlikowska.
Od 7 roku życia do 14 uczęszczałem do 4-klasowej szkoły powszechnej w Pyzdrach. Po ukończeniu szkoły pomagałem w pracy rodzicom w domu.
W 1913 r. wyjechałem z rodzicami do Niemiec w poszukiwaniu pracy, do miejscowości Köln nad Renem i pracowałem w rolnictwie (ogrodnictwie).
Byłem czynnym członkiem związku Polaków i w Sokole do 1918 r.
Dnia 15 listopada 1918 r. wyjechałem z kolegami z Niemiec do Polski do miejscowości Czarnków nad Notecią i tamże przebywałem do wybuchu Powstania Wielkopolskiego.
Dnia 1 stycznia 1919 r. wstąpiłem jako ochotnik do organizującej się 1. Kompanii Czarnkowskiej. Gdy wybuchło powstanie wielkopolskie, brałem czynny udział z bronią w ręku w miejscowości Czarnków-Romanowo w walkach przeciw Niemcom.
Dnia 6 stycznia 1919 r. rozpoczęły się silne walki uliczne zdobywania miasta oraz gmachu sądowego. Ja i moi koledzy, których nazwiska pamiętam a byli to Wolff Jan, … ulczyk [nie odczytane], Magdziarz oraz Nowak i inni. Zdobywaliśmy rynek i gmach sądu. Silnie uzbrojeni Niemcy natarczywie bronili się, strzelając do nas z broni maszynowej oraz używając ręcznych granatów. My również nie ustępowaliśmy i nacieraliśmy ogniem karabinu maszynowego, a podpalając sąd, zmusiliśmy Niemców do poddania się. Zdobyliśmy rynek i sąd oraz wzięliśmy do niewoli cały oddział Niemców, nie licząc broni i amunicji.
Następnie ruszyliśmy do dalszych walk nad Notecią, gdzie zostałem ranny w prawą nogę i skierowany do szpitala w Czarnkowie. Leczyłem się do marca 1919 r. Po zwolnieniu mnie ze szpitala zostałem przydzielony do 10. Kompanii III Batalionu 9. Pułku Strzelców Wlkp. i skierowany na front na linii Gołańcz, Kcynia, Wapno, po czym zostałem skierowany do szkoły podoficerskiej 9. Pułku Strzelców Wlkp. [późniejszy 67. Pułk
Piechoty] w Krotoszynie, następnie do Leszna a w końcu na front wschodni.
Moje dowództwo podczas powstania to Stanisław Masłek z Lubasza, Władysław Magdziarz, Pokrywka, Nowak, Marian Kolupa oraz Kmiotek z Szamotuł, dowódca szkoły podoficerskiej.
Dnia 15 grudnia 1920 r. zostałem zwolniony z wojska i w styczniu 1921 r. zawarłem związek małżeński.
Dnia 1.07.1922 r. wstąpiłem do służby w Straży Granicznej, jako zawodowy podoficer i pełniłem służbę w Okręgowym Inspektoracie w Bydgoszczy, inspektoracie granicznym Tczew aż do wybuchu drugiej wojny światowej w 1939 r., gdzie brałem czynny udział w walkach z Niemcami w obronie Warszawy pod dowództwem generałów Czumy [Walerian Czuma (1890-1962 komendant Straży Granicznej] i Rumla [Juliusz Rómmel (1881-1967)].
W październiku 1939 r. dostałem się do niewoli niemieckiej i zostałem wywieziony do Niemiec, do miejscowości Ziegelcham Stalag 8 A koło Kassel [prawidłowa nazwa Stalag IX A w Trutzhain niedaleko Ziegenhain].
W roku 1942 zostałem wywieziony na prace przymusowe Organizacji Todt na wschód do Lugi Wsków i pod Wołgograd. Po wyzwoleniu Polski przyjechałem do rodziny i wstąpiłem do MO w miejscowości Gniew-Nicponia [wieś położona w powiecie tczewskim w gminie Gniew]. W roku 1947 wyjechałem do pracy do Szczecina i pracowałem w Stoczni Szczecińskiej do dnia 31.03.1959 r., po czym przeszedłem na rentę, na której jestem obecnie.
Mieszkam wspólnie z żoną w miejscowości Chlebowo poczta Mikuszewo powiat Września. Nadmieniam, że figuruję w Centralnym Archiwum Wojskowym pod numerem 3 196 z dnia 11.08.1958 r. w Warszawie.
Posiadam nadane odznaczenia:
- Wielkopolski Krzyż Powstańczy d. 27.08.1959,
- Medal Zwycięstwa i Wolności d. 30.01.1958,
- Medal Niepodległości z dnia 9.06.1938 za udział w Powstaniu Wielkopolskim,
- Złotą Odznakę Pamiątkową Gryfa Pomorskiego z dnia 27.12.195 [nie odczytane] r.
Budziński Teofil
życiorys – Teofil Budziński
