Stanisław Andrzejewski (1901 – 1980)
Urodził się w dniu 14.11.1901 r. w Szczodrzejewie jako syn Franciszka i Marianny z domu Antkowiak.
Wstąpił do oddziałów powstańczych w 1918 w listopadzie w Szczodrzejewie pow. Września. Plutonem dowodził st. sierżant Józef Kurzawa. Przez cały okres powstania był w wyżej wymienionym plutonie i brał udział w następujących walkach: rozbrojenie policji niemieckiej w Budziłowie, Nowej Wsi, Orzechowie, walki w Mikuszewie pow. Września z oddziałem niemieckim, który przybył na pomoc rozbrajanej policji.
Następnie działał w Czeszewie pow. Września, gdzie akcjami dowodził ksiądz Nowak proboszcz parafii Czeszewo. Zdemobilizowany w stopniu ogniomistrza.
W 1927 roku zawarł związek małżeński z Cecylią Jaszczak.
W czasie okupacji niemieckiej pracował w organizacjach konspiracyjnych, najpierw „Grunwald”, później P.A.P. W 1943 został aresztowany przez gestapo. Więziony najpierw w Bydgoszczy, potem wysłany do obozu koncentracyjnego w Gross-Rosen, następnie Neuengamme. Przy bombardowaniu obozu w 04.1945 został ranny w nogę, zabrany przez Szwedzki Czerwony Krzyż – przebywał w Szwecji do 1946.
W lipcu 1946 powrócił do kraju i od tego czasu pracował w PSS jako kierownik sklepu.
Awansowany na stopień podporucznika, uchwała nr W 8/72.
Odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, uchwała Rady Państwa nr 03.08-0.64 z dnia 8.03.1958 r.
Zmarł 17.10.1980. Spoczywa w Toruniu na cmentarzu Św. Jerzego przy ul. Gałczyńskiego
Wspomnienia Eli Betlej:
„Zdjęcie przedstawia mojego Ojca, Stanisława Andrzejewskiego (z lewej) wraz z bratem Teofilem.
Ojciec wówczas 17-letni chłopiec, urodzony we Wrześni zaciągnął się jesienią 1918 roku do oddziałów powstańczych, prawdopodobnie w Strzałkowie.
26 grudnia o czym ciągle wspominał był świadkiem przybycia Ignacego Paderewskiego i jego powitania na balkonie hotelu Bazar.
1 stycznia 1919 brał udział w walkach o Żnin i prawdopodobnie w drugim ataku na to miasto w połowie stycznia.
Po powstaniu zaczął karierę wojskową w Gnieźnie (Podoficerska Szkoła Artylerii).
W 1920 uczestniczył w wyprawie na Kijów. W okresie międzywojennym był skierowany do Oficerskiej Szkoły Artylerii Toruń Mokre po czym pełnił służbę w w jednostce Toruń Podgórz.
W 1939 r. Walczył w Armii Pomorze gen. Bortnowskiego. Uczestnik Bitwy nad Bzurą w okolicach Łowicza. Tam dostał się do niewoli. W czasie okupacji w Borach Tucholskich organizował najpierw działalność konspiracyjną Grunwald a potem Polską Armię Powstania, następnie wcieloną do Armii Krajowej. Po aresztowaniu przez Gestapo i brutalnych przesłuchaniach został przewieziony do Gross Rozen a potem do kilku innych obozów. Wyzwolony przez Amerykanów w okolicach Hanoweru, trafił do Szwecji (zabrany przez Szwedzki Czerwony Krzyż). Dwa lata spędził w szpitalu.
Do Polski wrócił w 1947 roku. Do śmierci musiał ukrywać część swoich przeżyć przed władzą ludową.
To tak pokrótce opisane dzieje młodego powstańca wielkopolskiego.„
