Jan Błaszak (1899 – 1975)
Urodził się 18.05.1899 r. w Paruszewku jako syn Andrzeja i Marianny z domu Merten. W 1914 r. skończywszy szkołę powszechną w Czekuszewie, podjął pracę w krochmalni w Stawie.
Wcielony do wojska pruskiego w 1917 r. walczył w zachodniej części Niemiec, w Belgii i Francji. Ranny w bitwie pod Amiens, leczony był w Baden-Baden, a potem znalazł się w 1918 r. we wrzesińskim szpitalu.
W chwili wybuchu Powstania Wielkopolskiego przyłączył się do wrzesińskich powstańców. W grudniu 1918 r. wstąpił jako ochotnik do 2. Kompanii Wrzesińskiej i brał udział przy rozbrajaniu Niemców oraz pełnił służbę na stacjach kolejowych i urzędach. Brał udział zarówno w opanowaniu koszar, jak i walkach w Witkowie i Zdziechowej. Następnie z oddziałem gnieźnieńskim walczył na kierunku inowrocławskim. Ostatnie walki odbył z oddziałem przeniesiony do Rawicza.
W dniu 1.12.1920 r. został przydzielony do batalionu do Straży Pogranicznej Leszno, Zbąszynek. Po ustaniu walk został strażnikiem granicznym w Zbąszyniu, a potem, po zwolnieniu z wojska, wrócił do pracy w Stawie.
Tu zajął odpowiedzialne stanowisko w krochmalni. Podczas II wojny został zmobilizowany do wojska w Gnieźnie i brał udział w kampanii wrześniowej.
Z 72 Batalionem przeszedł szlak bojowy Kutno, Warszawa. 30 września 1939 r. pod Hrubieszowem trafił do niewoli niemieckiej. 20 listopada 1939 r. został zwolniony z niewoli do domu. W okresie wojennym, jako były powstaniec, aresztowany przez Gestapo, został jednak uwolniony jako niezbędny fachowiec i pracował w Stawie.
Po wyzwoleniu pracował nadal w Stawie, stąd w 1964 r. przeszedł na emeryturę.
Był żonaty z Franciszką Zielińską (1898 – 1977), z którą miał siedmioro dzieci.
Zmarł w dniu 15.05.1975 r. w Słupcy i został pochowany na cmentarzu w Stawie.
Odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, uchwała Rady Państwa nr 03.03-0.158 z dnia 3.03.1970 r.
