Stanisław Borucki urodził się 03.11.1885 r. w Paryżu (pow. Żnin) jako syn Marii Boruckiej.
Po powrocie z frontu w końcu grudnia 1918 r. przystąpił z grupą obywateli Kcyni do przygotowania działań powstańczych, dokonując z małym oddziałem polskim rozbrojenia miejscowego większego oddziału niemieckiego i opanowując w ten sposób Kcynię, która stała się od tej chwili podstawą dla pomocniczych – flankowych działań bojowych w walkach o kierunek Gniezno – Szubin – Bydgoszcz. Jako wyszkolony telefonista frontowy otrzymał zlecenie zorganizowania łączności w odcinku Kcynia – Nakło -Szubin. Będąc artylerzystą, brał udział w drugiej bitwie o Szubin w oddziale artylerii Rosy, odznaczając się w tej walce wytrwaniem z swą obsługą dział polowych w ogniu artylerii przeciwnika i wzorowym spełnieniem swego zadania. Po zdobyciu Szubina pełnił obowiązki szefa łączności w podanym wyżej odcinku do maja 1919 r. Zdemobilizowany w stopniu plutonowego.
Stanisław Borucki – zdjęcie udostępnił Jarosław Dominik Górski
Od 1 V 1919 r. do 30 IX 1923 r. pracował w służbie pocztowej w Kcyni. Z dniem 1 X 1923 przeniesiony został do Urzędu Pocztowego do Chodzieży, gdzie pełnił funkcję naczelnika. Po śmierci najstarszego syna, na własną prośbę, przeniesiony został 1 X 1926 r. do służby pocztowej we Wrześni. Z dniem 1 I 1929 r. z powodu złego stanu zdrowia, przeniesiony został w stan spoczynku.
W dniu 30.05.1934 został zweryfikowany przez ZG ZPW (nr 10 264).
W 1937 starał się o Medal Niepodległości. Wniosek odrzucono.
W czasie okupacji pracował jako księgowy w niemieckim przedsiębiorstwie zbożowym.
Stanisław Borucki – zdjęcie udostępnił Jarosław Dominik Górski
Od 1 II 1945 do 15 I 1946 pracował w Starostwie Powiatowym we Wrześni w sprawach podatków i kontyngentów a następnie od 16 I 1946 do 31 VII 1947 w Związku Rewizyjnym R. P. w Poznaniu. Od 1 VIII 1947 r. do 31 VIII 1950 r. zatrudniony był w dziele Oświaty Rolniczej nad likwidacją szkód rolniczych. Od 1 IX 1950 r. do 30 VI 1957 pracował w Kostrzynie w Państwowej Fabryce Mebli w dziale obliczania kosztów własnych. Z dniem 01.07 1957 przeszedł na emeryturę.
Odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, Uchwała Rady Państwa nr: 11.04-0.897 z dnia 1958-11-04.
Był członkiem ZBoWiD – Koło Września.
Zmarł 11.12.1976. Pochowany został na cmentarzu komunalnym we Wrześni.
Urodziłem się 3 XI 1885 r. w Paryżu pow. Żnin. W pierwszej wojnie światowej brałem udział w armii niemieckiej w artylerii na froncie francuskim (02.08.1914 – 11.11.1918).
20 XII 1918 po długim marszu zwolniony zostałem w Munster w Westfalii i przybyłem dnia 23 XII 1918 do Kcyni pow. Szubin, wstępując do tajnej organizacji powstańczej. 31 XII 1918 w nocy uderzyliśmy na oddział niemieckiego grenzschutz, który obezwładniliśmy, zdobywając broń ręczną i maszynową oraz zapas amunicji.
Jako sierżant artylerii rozpocząłem organizować oddział kawalerii, lecz z powodu braku wyszkolonych sił w łączności, wezwany zostałem jako doświadczony w łączności z armii niemieckiej do objęcia odcinka łączności Kcynia-Nakło-Szubin.
3 II 1919 r. kiedy Niemcy uderzyli znacznymi siłami celem zdobycia Kcyni i przerwania frontu pociągiem pancernym na torze Nakło-Kcynia, strasznie razili oddziały naszych powstańców. Ponieważ materiału wybuchowego na miejscu nie było, a granatów ręcznych zabrakło, pojechałem z powstańcem Władysławem Dykierem do kopalin soli Wapno pod Kcynią, gdzie wymusiliśmy od administracji niemieckiej odpowiedni materiał wybuchowy, powodując po powrocie przerwanie toru, uniemożliwiając tym samym dojazd pociągu pancernego, co umożliwiło naszym oddziałom powstańczym utrzymanie Szczepic i zmuszenie Niemców do odwrotu. Dowódcą naszego odcinka był por. Golniewicz.
Dnia 11 II 1919 przed uderzeniem na Szubin, po całonocnej pracy w terenie nad umocnieniem połączeń telefonicznych dla poszczególnych pozycji, z powodu braku doświadczonych artylerzystów, ruszyłem z artylerią pod Szubin, który oswobodziliśmy. Po powrocie z Szubina pracowałem w dalszym ciągu jako dowódca łączności nad prawidłowym działaniem łączności tego odcinka, aż do wstąpienia do średniej służby pocztowej (1 V 1919).
W służbie pocztowej pracowałem od 1 V 1919 r. do 30 IX 1923 r. w Kcyni. Z dniem 1 X 1923 przeniesiony zostałem w charakterze naczelnika Urzędu Pocztowego do Chodzieży. Po śmierci najstarszego syna, zrezygnowałem i na własną prośbę przeniesiony zostałem z dniem 1 X 1926 r. do służby pocztowej we Wrześni. Z dniem 1 I 1929 r. z powodu złego stanu zdrowia, przeniesiony zostałem w stan spoczynku.
W 1937 starał się o Medal Niepodległości. Wniosek został odrzucony. Po wkroczeniu Niemców do Wrześni postarałem się o pracę w niemieckim przedsiębiorstwie zbożowym, gdzie pracowałem jako księgowy od 1 XII 1939 r. do końca okupacji 22 I 1945 r.
Od 1 II 1945 do 15 I 1946 pracowałem w Starostwie Powiatowym we Wrześni w sprawach podatków i kontyngentów. Od 16 I 1946 do 31 VII 1947 pracowałem w Związku Rewizyjnym R. P. w Poznaniu.
Od 1 VIII 1947 r. do 31 VIII 1950 r. pracowałem w dziele Oświaty rolniczej nad likwidacją szkód rolniczych. Od 1 IX 1950 r. do 30 VI 1957 pracowałem w Kostrzynie w Państwowej Fabryce Mebli w dziale obliczania kosztów własnych. Z dniem 01.07 1957 uzyskałem emeryturę.
