Ignacy Bujakiewicz (1895-1971)
Ignacy Bujakiewicz urodził się 30 lipca w Rzemiechowie (pow. krotoszyński) jako syn Marcina i Marianny z d. Ratajczyk.
Do szkoły podstawowej uczęszczał w Kuklinowie, a następnie we Wrocławiu. Po jej ukończeniu praktykował w zawodzie ślusarz-mechanik.
Od 1914 służył w armii niemieckiej. Walcząc na froncie zachodnim, został ciężko ranny. Przewieziony został do szpitala we Wrocławiu. Jesienią 1918 wrócił do Kobylina.
Brał udział z bronią w ręku w Powstaniu Wielkopolskim. Walczył o wyzwolenie Kobylina oraz na froncie pod Zdunami i Rawiczem w kompanii Gajowczyka.
Na początku lutego 1919 zgłosił się ochotniczo w koszarach na Jeżycach i wcielony został do 10 Pułku Strzelców Wielkopolskich (późniejszy 68 pp). Brał udział w walkach na froncie północnym pod Kcynią, Nakłem, Chodzieżą. Został zdemobilizowany we wrześniu 1921 r. w stopniu plutonowego.
Po zwolnieniu z wojska założył warsztat ślusarsko-mechaniczny w Kobylinie.
W 1922 ożenił się z Julianną Snadną i miał z nią trzy córki: Łucję, Zofię i Monikę.
Mieszkając w Kobylinie, był właścicielem sklepu motoryzacyjnego oraz prowadził sprzedaż broni i amunicji.
W 1930 r. przeprowadził się do Wrześni. Zajmował się handlem, prowadził sklep podobnej branży jak w Kobylinie.
Był członkiem Związku Weteranów Powstań Narodowych Rzeczypospolitej Polskiej Koło Września (data wstąpienia do związku 30.12.1935).
W roku 1938 starał się o Medal Niepodległości. Wniosek odrzucono.
Od 1945 prowadził zakład naprawy rowerów oraz innego sprzętu, zlokalizowany między Rynkiem a ulicą Fabryczną, a następnie warsztat wulkanizacji opon. Wraz z innymi rzemieślnikami w 1945 r. zorganizował we Wrześni Cech Rzemiosł Różnych.
Zmarł w 09.12.1971 i został pochowany na cmentarzu parafialnym we Wrześni.
