Urodził się w dniu 2.06.1888 r. w Miłosławiu jako syn budowniczego Franciszka i Kazimiery z domu Szymańskiej. Ukończył szkołę powszechną w Miłosławiu. W latach 1899-1905 uczęszczał do Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu a później do Gimnazjum w Gnieźnie, gdzie uzyskał świadectwo dojrzałości. Aktywnie działał w Towarzystwie Tomasza Zana.
Na studia medyczne udał się do Lipska, Berlina i Kilonii. Należał do Tajnej Organizacji Woskowej. Państwowy egzamin lekarski zdał 24.01. a 10.04.1917 r. uzyskał dyplom doktora medycyny.
Służbę wojskową rozpoczął 1.04.1910 r. w Kgl. Sächs. 7. Infanterie-Regiment König Georg nr 106 w Lipsku jako ochotnik. 30 września przeszedł do rezerwy w stopniu st. szer. sanitarnego. Ponownie został powołany w sierpniu 1914 r. do zapasowej kompanii sanitarnej nr 19 i skierowany na front zachodni. W listopadzie jako podlekarz polny przeszedł do 3. Baonu 6. Zapasowego Pułku Piechoty. Został ranny w dniu 22.11.1914 r. i przez 3 tygodnie przebywał w szpitalu wojskowym.
Jako ozdrowieniec wrócił do kompanii sanitarnej nr 19. W lutym 1915 r. otrzymał przydział do szpitala dla nerwowo i umysłowo chorych. W grudniu z kompanią pionierów (saperów) przeszedł na front wschodni. Awans na ppor. lekarza otrzymał 14 kwietnia 1916 r. Następnie kolejno służył przy: dowództwie wojsk samochodowych 17. Armii jako lekarz baonu w III Baonie 11. Pułku Piechoty Obrony Krajowej i oddziałach okupacyjnych na Białorusi.
W grudniu 1918 r. został zwolniony z wojska pruskiego. Zgłosił się jako ochotnik do Sztabu Komendy Powstańczej w Gnieźnie i został przydzielony do 4. Pułku Strzelców Wlkp. jako lekarz. Był kierownikiem i jedynym lekarzem szpitala w Kcyni. Następnie został przydzielony (10.01.1919 r.) do sztabu gen. Grudzielskiego na froncie północnym w rejonie Kcyni i Szubina. Wrócił do szpitala w Gnieźnie (22 stycznia) i został lekarzem komisji poborowej przy Komendzie Uzupełnień. Następnie przeniesiony do 3. Pułku Ułanów Wlkp. w Gnieźnie (12.03.1919 r.) z zadaniem zorganizowania służby sanitarnej w jednostce.
Na froncie przeciw bolszewickim walczył w ramach Wielkopolskiej Ochotniczej Kompanii Sanitarnej. Od grudnia 1920 r. pracował w szpitalu wojskowym Czerwonego Krzyża w Pruszkowie, następnie przy baonie wartowniczym w Ostrzeszowie.
W styczniu 1921 r. w ramach Kompanii Sanitarnej nr VII otrzymał stanowisko lekarza przy 61. Pułku Piechoty i Powiatowej Komendzie Uzupełnień w Gnieźnie, a od 15 listopada przy 69. Pułku Piechoty. W dniu 27.05.1922 r. przeszedł do rezerwy.
Zdemobilizowany został 8.02.1924 r. w stopniu kpt. lekarza (ze starszeństwem od 1.06.1919 r.). Do sierpnia 1939 r. pracował jako lekarz w Gniewkowie . W 1928 r. był członkiem Stronnictwa Narodowego, a od 1931 r. wiceprezesem tamtejszego koła SN. Był prezesem Towarzystwa Powstańców i Wojaków, prezesem Akcji Katolickiej, był członkiem TG „Sokół”. 24 sierpnia 1939 r. zgłosił się do czynnej służby wojskowej w ramach kompanii zapasowej 8. Szpitala Okręgowego. We wrześniu brał udział w obronie Warszawy. Po zwolnieniu z niewoli niemieckiej, z żoną i córką zamieszkał w Błoniu k. Warszawy. W okresie okupacji pracował w Zakładzie dla Umysłowo Chorych w Tworkach. Będąc członkiem Armii Krajowej organizował pomoc sanitarną dla oddziałów partyzanckich.
Po wyzwoleniu ponownie zamieszkał w Gniewkowie. Na stanowisku kierownika ośrodka zdrowia pracował do śmierci. Żonaty z Marią Hoffman miał córkę Janinę (ur. 1924).
Zmarł 15 stycznia 1970 r. w Gniewkowie i został pochowany na cmentarzu parafialnym parafii p.w. św. Mikołaja.
Odznaczony:
- Złotym Krzyżem Zasługi,
- Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, uchwała Rady Państwa nr 02.26-0.51 z dnia 26.02.1958 r.,
- Medalem 700-lecia Miasta Gniewkowa.