Józef Moellenbrock (1895 – 1919)
Urodził się 30.10.1895 r. Dzierzążnie (Mogilno) jako syn Józefa i Władysławy z domu Tomaszewskiej. Ojciec będąc Brennereiverwalter’em, czyli zarządcą, administratorem gorzelni, zmieniał miejsce pracy. W początkach XX wieku pracował w dobrach Maksymiliana Jackowskiego, patrona Kółek Włościańskich w Księstwie Poznańskim we Wronczynie, koło Pobiedzisk.
W latach I wojny światowej mieszkał w Paruszewie. Stąd bracia Moellenbrockowie: Edmund, Tadeusz i Józef wyruszyli na szlak powstańczy.
Najmłodszy Józef był abiturientem Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, członkiem poznańskiego Towarzystwa Wioślarzy „Tryton”. Po ukończeniu gimnazjum w Poznaniu został wcielony do pruskiego wojska i 4 lata służył w armii niemieckiej. Służbę wojskową w armii pruskiej, podczas której został ranny w maju 1918 r., ukończył w stopniu Vizewachtmeister (odpowiednik plutonowego).
Wstąpił ochotniczo do poznańskich oddziałów powstańczych. Został szefem 12. Kompanii IV Batalionu Grupy Zachód dowodzonego przez por. Siudę. Jego kompania weszła później w skład 2. Pułku Strzelców Wlkp. jako kompania 10. Ten pułk zmienił nazwę na 56. Pułk Piechoty i stacjonował we Wrześni, a II Batalion służył jako ochrona Obozu jenieckiego w Strzałkowie.
12 lutego 1919 r. oddziały niemieckie przeprowadziły zorganizowane natarcie na Babimost, wsparte silnym ogniem karabinów maszynowych oraz pociągu pancernego. Powstańcy zostali zmuszeni do wycofania się z Babimostu. Dowódca frontu zachodniego, pułkownik Milewski, rozkazał dowódcy II Baonu Garnizonowego Poznań w dniu 14. 02.1919 r. wziąć nazajutrz szturmem Wielki Grójec i zorganizować tam obronę przyczółka mostowego. Podporucznik Hądzlik zamierzał wykorzystać możliwość przeprawy przez zamarznięte jeziora grójeckie i chobienickie. Nocnym manewrem okrążającym zamierzał odciąć oddziały niemieckie w Wielkim Grójcu od Babimostu. W ataku wzięła udział pierwsza kompania poznańska z przydzielonym plutonem Moellenbrocka pod wspólnym dowództwem Edmunda Krausego. Niestety, akcja była nieudana. Oddział Moellenbrocka bronił się do ostatka. Sam Józef Moellenbrock mimo odniesionej rany dalej walczył. Dopiero około godziny l1.00 walcząc, wycofali się poza rzekę Obrę. W czasie walk odwrotowych podchorąży Józef Moellenbrock został trafiony ponownie.
Zmarł podczas transportu do głównego lazaretu w Poznaniu 14.02.1919 r.
Naczelna Rada Ludowa dekretem z dnia 19 lutego 1919 r. mianowała sierżanta Józefa Moellenbrocka na stopień podporucznika w artylerii ze starszeństwem od 21.01.1919 r.
Pogrzeb bohatera odbył się w sobotę 22.02.1919 r. w Poznaniu, przy nadzwyczaj licznym udziale społeczeństwa, w tym dowódcy Powstania Wlkp. gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego i duchowieństwa. Mowę pożegnalną wygłosił dziekan Wojsk Wielkopolskich ksiądz Dykier.
Został pochowany na cmentarzu wojskowym Garnizonowym w kwaterze 9 miejsce 65.
15 lipca 1922 r. został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari – nr krzyża 4771 (dekret z dnia 17.05.1922 L. 13269.V.M. Adj. Gen.)
