Czesław Pluciński (1900-1988)
Urodził się 3 lipca w m. Nidom (pow. gnieźnieński) jako syn Józefa i Marii Otuszewskiej.
W 1918 został powołany do armii pruskiej, ale przeszedł do oddziałów powstańczych i brał udział w walkach pod Rynarzewem, Szubinem i Chodzieżą.
W kwietniu 1919 został wcielony do 10 pułku strzelców wielkopolskich i w krótkim czasie trafił do Wrześni, gdzie był podoficerem zawodowym 68 pp w stopniu sierżanta.
W 1925 zawarł we Wrześni związek małżeński ze Stanisławą Skowrońską.
W kampanii wrześniowej 1939 był zastępcą dowódcy plutonu 72 kompanii kolarzy. Był przez cały czas w walce i pod koniec września trafił do niewoli niemieckiej w rejonie Modlina. Po ucieczce wrócił do Wrześni, ale został aresztowany i przez trzy miesiące był zakładnikiem, a następnie robotnikiem przymusowym. W 1940 został wysiedlony do Łodzi, a następnie do Rembertowa, gdzie został zaprzysiężony jako żołnierz Armii Krajowej. Znalazł się w zgrupowaniu w Puszczy Kampinoskiej, które 1 sierpnia 1944 przedarło się do Warszawy i brało udział w walkach powstańczych. Do końca wojny ukrywał się.
Po wyzwoleniu wrócił do Wrześni i podjął pracę w Powiatowym Komitecie Przysposobienia Wojskowego i Wychowania Fizycznego, a w latach 1951-1966 pracował w Kombinacie PGR Sokołowo.
Odznaczenia:
- Krzyż Walecznych
- Złoty Krzyż Zasługi
- Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939”
- Medal Zwycięstwa i Wolności
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Zmarł 11 lipca 1988 roku. Pochowany został na cmentarzu komunalnym we Wrześni.
Biogram pochodzi z Wrzesińskiego Słownika Biograficznego, autor: Roman Nowaczyk (Stańczyk)