Franciszek Prętkowski (1898 – 1990)
Urodził się 10.01.1898 r. w Psarach Polskich jako syn Józefa (1868 – 1951) i Małgorzaty (1874 – 1961) z domu Karólak. Do szkoły uczęszczał we Wrześni. Brał udział w strajku dzieci wrzesińskich w 1906 r. Za udział w Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół” został karnie usunięty ze szkoły.
W okresie I wojny został powołany do wojska pruskiego, a służbę pełnił w oddziale saperów 115. Dywizji Piechoty. Wojnę rozpoczął na froncie zachodnim, w okolicach Artois, potem w okręgu Aisne, aby przenieść się na front wschodni do Kowna a w 1916 r. w rejon Gorlic i na front rumuński. W 1918 r. nastąpił powrót na front francuski w rejon Champagne, z najcięższymi walkami na linii Meuse – Argonne. W trakcie walk został ranny.
W 1918 r. podjął decyzję o dezercji. W ten sposób znalazł się we Wrześni w okresie powstania. Razem z bratem Sylwestrem wstąpił do oddziału wrzesińskiego, z którym przeszedł szlak bojowy pod Szubin. Brał udział w Powstaniu Wlkp. od 24.12.1918 w Kompanii Wrzesińskiej przy oswobodzeniu Wrześni, Gniezna, Szubina. Od 15.01.1919 przeniesiony jako specjalista saper do I Baonu Saperskiego kapitana Butlera w Poznaniu. Na froncie został wcielony do 67. Pułku Piechoty, znalazł się z nim w styczniu 1920 r. w okolicach Rawicza.
Jako ochotnik zgłosił się do powstania śląskiego. Uczestniczył w kluczborskiej Grupie „N” pchor. Stanisława Czapskiego w III Powstaniu Śląskim. Jednym z ważniejszych incydentów z udziałem Franciszka Prętkowskiego było zniszczenie mostu i krzywizny torów w pobliżu wsi Smardy. Po ukończeniu zadania Czapski i Prętkowski od razu postanowili przedzierać się na własną rękę i w ten sposób uniknęli wpadki.
Po zakończeniu powstania pozostawał w służbie czynnej w Wojsku Polskim do listopada 1927 r. Zdemobilizowany w stopniu starszego sierżanta.
Po powstaniu wrócił do Wielkopolski i przeprowadził się z rodziną do Strzałkowa. Tu założył firmę drogową. Mieszkał przy ul. Szerokiej. Wykonywał duże obiekty torowe i drogowe, zasadniczo we wschodniej części Polski.
Ożenił się i przeniósł się do Warszawy. Tam, w tych okolicach przeżył wojnę.
Po wojnie pracował w swej branży na licznych budowach. Prześladowany przez władze, przetrwał okres stalinowski.
Członek strzałkowskiego koła Związku Weteranów Powstań Narodowych RP 1914 – 1919 r. od 24.05.1934 r. Został zweryfikowany przez Związek Powstańców Wlkp. w dniu 30.08.1934 pod numerem 2029. W końcu życia pracował w organizacji weteranów.
Zmarł w dniu 22.04.1990 r.
Odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, uchwała Rady Państwa nr 01.24-0.26 z dnia 24.01.1958 r.