Wacław Sołtysiak (1890-1939)
Urodził się 24 lutego w Bochorcach k. Kruszwicy jako syn Łukasza i Marii Paluch. Ukończył studia w Akademii Handlowej w Berlinie, gdzie był działaczem tajnej organizacji niepodległościowej „Polonia”.
Praktykował jako kupiec, ale W 1916 został powołany do odbycia służby wojskowej, w której przebywał do listopada 1918.
Po zwolnieniu z wojska zaangażował się w organizację polskich oddziałów powstańczych. Był dowódcą kompanii kruszwickiej, brał również udział w wyzwalaniu powiatu strzelińskiego.
Za udział w powstaniu wielkopolskim awansował do stopnia porucznika i od 1921 miał przydział do 59 pp. Po opuszczeniu szeregów powstańczych został najpierw komisarzem obwodowym, a od 11 września burmistrzem Szubina (zatwierdzony 13 października 1922).
10 marca 1924, po niespodziewanej śmierci burmistrza Leona Niestrawskiego, Rada Miejska we Wrześni wybrała go na burmistrza miasta (zatwierdzony 24 marca), spośród kandydatów zgłoszonych w drodze konkursu. W 1931 został zawieszony przez wojewodę poznańskiego za nieprawne pobieranie gratyfikacji od wrzesińskich korporacji. Po okresie półrocznym wrócił na swe stanowisko – po polubownym załatwieniu sprawy proponowanym przez Radę Miejską we Wrześni. W 1936 rada pojęła decyzję o ustanowieniu go burmistrzem Wrześni na 10-letnią kadencję bez rozpisywania konkursu. Było to wynikiem wysokiej oceny jego pracy na tym stanowisku, na którym wykazywał pragmatyzm i skuteczność oraz zaangażowanie, a także umiejętność integrowania całej społeczności wrzesińskiej na rzecz pożytku publicznego. Już w pierwszych latach jego urzędowania powstał plan parcelacji i zagospodarowania przestrzennego terenów tzw. Folwarku Września, czyli terenów północno-wschodnich, co nadawało miastu nowy i racjonalny kształt urbanistyczny.
Wspierał wszystkie inicjatywy zmierzające do budowy sieci instytucjonalnej i organizacyjnej, która z czasem zaczęła wypełniać całą przestrzeń samorządową miasta. Szczególną wagę przykładał do problemu mieszkalnictwa i był inicjatorem budowy kilku dużych obiektów komunalnych. Dbał jednocześnie o porządek i estetykę, m.in. poprzez organizowane w trybie ciągłym konkursu na upiększanie miasta. Problem bezrobocia rozwiązywał poprzez roboty publiczne oraz działania ochronne w stosunku do najbiedniejszych (ochronka, bezpłatne poradnictwo lekarskie).
Podczas jego urzędowania powstał park miejski, stadion sportowy (również Miejski Klub Sportowy „Victoria”) dom starców, strażnica OSP, a także wystąpił z inicjatywą budowy Żywego Pomnika Strajku Dzieci Wrzesińskich. Patronował wystawom szkolnym, przemysłowym i środowiskowym, zwłaszcza rzemieślniczym, oraz rozpoczął tworzenie muzeum regionalnego. Z własnych środków fundował puchary i nagrody dla zwycięzców różnych rywalizacji, m.in. rowery dla triumfatorów wyścigów kolarskich. Przewodniczył Radzie Komunalnej Kasy Oszczędności, działał w Sejmiku Powiatowym i Wojewódzkim, Zarządzie Miast Wielkopolskich iw Stowarzyszeniu Burmistrzów. Był członkiem i aktywistą Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, Towarzystwa Powstańców i Wojaków, Ochotniczej Straży Pożarnej oraz kilku innych organizacji. Jego pracę cechowała pełna transparentność, zwłaszcza finansowa, i ogłaszał wyczerpujące sprawozdania z działalności Rady i Zarządu Miasta (1924 i 1929). Wykazywał pełną efektywność mimo nie najlepszego stanu zdrowia i dość częstych kuracji. Praca ratusza na tym nie cierpiała, gdyż z jego pracowników udało mu się stworzyć odpowiedzialny i kreatywny kolektyw.
Z małżeństwa z Kazimierą Kosowicz (1924) miał troje dzieci: Krzysztofa, Stefana i Danutę Marię.
Zmarł 14 czerwca 1939 i został pochowany na wrzesińskim Cmentarzu Parafialnym.
(zdjęcie udostępnił Remigiusz Maćkowiak)
Biogram pochodzi z Wrzesińskiego Słownika Biograficznego, autor: Roman Nowaczyk (Stańczyk)