Leon Stawniak (1902 – 1980)
Urodził się 6.02.1902 r. w Strzałkowie jako syn Antoniego i Marianny z domu Wojciechowskiej.
Był członkiem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”.
Wstąpił ochotniczo w szeregi Powstania Wielkopolskiego w dniu 6.01.1919 r. do 4. Kompanii Poznańskiej (Kompanii Nekielsko-Strzałkowskiej). Pod dowództwem Zdzisława Beutlera i Franciszka Kowalczyka brał czynny udział w walkach powstańczych o wyzwolenie Kcyni, Szubina, Rynarzewa w styczniu i lutym 1919 r. oraz dalszych bitwach do dnia 26.07.1919 r.
Następnie został wcielony do 11. Kompanii 4. Pułku Strzelców Wlkp. (późniejszego 58. Pułku Piechoty). W szeregach Wojska Polskiego pozostał do dnia 8.01.1920 r. Zdemobilizowany w stopniu szeregowca.
Mieszkał w Poznaniu przy ul. Kolejowej. Ożeniony z Zofią (1910 – 1981). Pracował zawodowo w kolejnictwie.
Członek Związku Powstańców Wielkopolskich. Został zweryfikowany: – przez Związek Powstańców Wlkp. w dniu 30.08.1934 pod numerem 11264 – przez Związek Weteranów Powstań Narodowych RP 1914 – 1919 r. w lutym 1935 r. Posiadał poświadczenie dwóch powstańców o uczestnictwie w powstaniu, a mianowicie Czesława Pałasika i Franciszka Hyżorka z dnia 12.03.1947 r.
Zmarł w sierpniu 1980 r. i został pochowany na cmentarzu górczyńskim w Poznaniu.
Odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, uchwała Rady Państwa nr 03.08-0.64 z dnia 8.03.1958 r.
