Kazimierz Szcześniak (1885 – 1945)
Urodził się 20.02.1885 r. roku w Gałęzewie Kolonii, w rodzinie rolnika Wawrzyńca i Stanisławy z domu Klechammer, którzy w późniejszym okresie przenieśli się do Wełnicy pod Gnieznem.
W latach 1889 – 1906 uczęszczał do szkoły rolniczej w Bojanowie. Po jej ukończeniu (1904 – 1906) był uczniem seminarium nauczycielskiego w Rawiczu, gdzie złożył egzamin dojrzałości.
Podczas I wojny światowej (od 11.10.1914 r.) zmobilizowany został do armii niemieckiej. Wcielony został do 7. Kompanii Landwehr Infanterie Regiment nr 19 i jako podoficer w 1915 r. a oficer (Leutnant d. R.) w 1918 r. walczył przede wszystkim na froncie wschodnim. Dopiero pod koniec wojny został przerzucony na na front zachodni. Służył w pułkach: w latach 1914 do marca 1915 w składzie 35. Reserve-Division (Haupt-Reserve Thorn), od kwietnia 1915 r. do października 1916 r. w składzie 4. Landwehr-Division, od października 1916 r. w składzie 224. Infanterie-Division. Za udział w walkach, podczas których został dwukrotnie ranny, w 1915 r. i w 1918 r., otrzymał Krzyż Żelazny I i II klasy.
W Wojsku Polskim od 14.12.1918 r. z przeniesionym z Armii Niemieckiej stopniem podporucznika oraz mianowany porucznikiem dekretem nr 104 z dnia 3.06.1919 r.- ze starszeństwem od 1.06.1919 r. skorygowane dekretem nr 175 NRL, gdzie ustalono starszeństwo na 1.11.1918 r.).Mieszkając w Ziminie objął dowództwo nad kompanią wielichowską oraz wilkowską, z którymi przeprowadził ćwiczenia bojowe. 10 stycznia zdobył z kompanią wielichowską Kopanicę. Brał udział w obronie Kargowej (11 i 12.02.1919), a od 15 lutego obsadził kompanią odcinek w Widzimie, następnie 18 lutego w Wielkim Grójcu. Rozkazem Dowództwa Głównego Grupy Zachodniej z dnia 10.03.1919 r. wyznaczony dowódcą pułku zapasowego, a z dniem 15.03.1919 r. wyznaczony na dowódcę 7. Pułku Strzelców Wielkopolskich. 2.06.1919 r. pozostawiony do dyspozycji dowódcy pułku płk. Gałeckiego.
Od 10.07.1919 r. do 1.11.1919 r. był wykładowcą-instruktorem w Szkole Podchorążych w Poznaniu.
1.01.1920 r. znalazł się w szeregach 62. Pułku Piechoty Wielkopolskiej, gdzie pełnił funkcję dowódcy baonu oraz obowiązki dowódcy pułku. Po powrocie z frontu ukraińskiego pełnił szereg ważnych funkcji w 62. Pułku Piechoty.
Od 30.11.1927 r. do marca 1929 r. przebywał w Słonimie, gdzie był dowódcą III Baonu 79. Pułku Piechoty. Od 31.03.1930 r. do 28.02.1933 r. pełnił funkcję komendanta garnizonu i Powiatowej Komisji Uzupełnień w Szamotułach, w stopniu podpułkownika, następnie przeniesiony w stan spoczynku.
Był prezesem Koła Gniezno Związku Weteranów Powstań Narodowych RP 1914 – 1919 r.
W Gnieźnie zamieszkał przy ul. Trzemeszeńskiej.
Przygotował i opublikował wartościowe wspomnienia, oparte na archiwaliach, notatkach własnych oraz relacjach.
Podczas II wojny światowej początkowo brał udział w walkach w ramach 14 Dywizji Piechoty. Został ciężko ranny pod Garwolinem i został ewakuowany do Lublina, a następnie do Rumunii. Po podleczeniu przebywał w obozach Calimanesti i Targoviste. W 1940 roku przedostał się przez Turcję, Syrię do Palestyny, gdzie wstąpił ochotniczo do oddziałów polskich.
Wskutek odnowienia ran ciężko chorował. Zmarł 22.10.1945 r. w szpitalu w Tel Awiwie. Pochowany został w Ramleh War Cemetery.
Żonaty ze Stanisławą z Jankowskich, miał córkę Zofię (1913).
Zweryfikowany przez Związek Powstańców Wlkp. w dniu 6.02.1934 r. pod numerem 6887.
Odznaczony:
- Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, nr 0107, jako podporucznik 62. Pułku Piechoty w dniu 13.05.1921 r.,
- Krzyżem Niepodległości,
- Krzyżem Walecznych (trzykrotnie),
- Krzyżem Zasługi,
- Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.
Na podstawie opracowania Zdzisława Kościańskiego w Słowniku biograficznym powstańców wielkopolskich, Poznań 2002.
